Resultaten voor het trefwoord los

los van de muur – pallas van huizen

De orde van logica, zij reikt verder dan de mensenlogica.

Het is een onbewogen dag, de deur achter hem dicht en op reis.
De logica van de natuur, balans en onbalans, de wetenschap van macht,
·om te gaan of te blijven. ‘Anneroos neutraliseert me, Ylcia laadt me op.’

Twee honden, Kaa en Kee, ongebonden aan een lijn.

‘Waar staat het voor en wat wil het zeggen?’ Vraagt hij zich af.

Dwing het kompas niet naar het zuiden als het naar het noorden wijst
en dwing het kompas niet naar het noorden als het naar het zuiden wijst.
Maak je los van de muur, begeef je buiten het cement en de fundering.
Spiritualiteit is als een volwassen vlinder, vrij, alleen, mooi, oneindig mooi,
·alleen voor jezelf.

Anneroos is hoog, zo hoog. Maar Ylcia is nog, nog hoger, verder dan zij.
Je kan zelf nog, nog, nog verder en hoger komen,
maar zo iemand heeft hij nimmer echt gekend.

Hij wilde tegen haar zeggen
dat hij deze vraag eigenlijk niet eens hoefde te stellen,
maar zelfs dat was niet nodig, het ging vanzelf.

‘Wat zeggen ze?’ Vraagt Ylcia haar man.

‘Ze spreken in waarschijnlijkheden, omdat ze niets zeker weten.
Niemand, niemand, niemand weet hoever die is. Niemand!

En schat, weet je wat het ergste is?

Ze zeggen, dat als ons hoofd niet aan onze romp vast zou zitten
dat wij ons hoofd ook zouden vergeten.

Met andere woorden tijd om Anneroos duidelijkheid te geven.’

Ochtenddauw laat langzaam aan grassprieten los,
een eend, een fuut, een vaart, een vijver.

Anneroos loopt op blote voeten als ze ziet dat haar man weg is.
Ze voelt twee botsauto’s botsen.

De honden, Kaa en Kee, zijn met de dromen van de oosterwind
vertrokken.

vrijwillige berichten achter glas – iniduo

om te zijn
is aanwezigheid gewenst
om te zien
is nachtblindheid begrenst
om te vliegen
laten vogels diepe aarde los
toch wonderbaarlijk
zo zonder doortraande ogen
ik open het raam
om me aan buitenwereld te laven
ik spreid mijn armen
om me in vriendschap te wikkelen
ik sluit mijn ogen
om me onvergeetbaar te maken
ik ontken mijn deur
om mezelf in mij op te sluiten
ik droom de dag
om me van de nacht te beroven
het is tijd
ik hoor tikken op de ruiten
men sluit het boek
om dagelijkse orde te loven
ik ga maar
nu ik er toch ben

respect voor muggen – pallas van huizen

Met de kin omhoog de muziek achterna,
sommige onschuld kan je geen nee tegen zeggen,
dus ik kijk verder en zeg ja.
Tidie die-dele-die, ti ti!
Respect voor muggen.
Stoppen met slaan, vrijheid van leven,
samen met de kin omhoog de muziek achterna.
Respect voor muggen.
Als het klopt heeft het een naam.
Laat me los, laat me gaan, spaar mijn woorden,
//met de kin omhoog de muziek achterna//
Je kan geen nee zeggen, dus ik zeg ja.
Respect voor muggen.
Tidele-die-die, ti ti!
Stoppen met slaan.
Respect voor muggen, laat me los.
Tidele-die-die, ti ti!
Laat me los, laat me gaan.

zwarte demona – kizan

De terugkeer

Ze besmeurt met helse liefkozing
En tergt onophoudelijk de gezuiverden,
Want zij weet:
De nietsvermoedende is zwak.

Haar bron ligt in de diepte
Daar waar de aarde spuwt,
Demonen pijnigen en het kwade heerst.

Ze laat niet los het werk van haar handen
Al scheuren haar kaken het uit de mens;
Niets laat zij liggen om te behouden.
Zij kent Genade niet,
Maar huichelt Het ten overstaande van duizenden
Omwille van haar vernietiging.

Niets laat zij onbewogen
En de hulpeloze verlaat zij niet.
Zij heeft zich gevestigd in hun goedheid
En is pas bevredigd wanneer,
Ja, wanneer eigenlijk?
De terging is eindeloos!

lucide – joost de jonge

Er ligt een zwarte gloed over de hoeve van Speksnijder
Die gloed ademt en zuigt alles op
Toch blijft alles onaangeraakt
Die gloed, die slokt mij op
Ik slok die gloed op
Mijn verlangen te verdwijnen in een diep duister
Doet mij opgaan in die gloed
De zwarte gloed die over de hoeve van boer Speksnijder lag
Deze gloed lag te trillen en te rillen als een onweerswolk dijde hij uit
Ik begreep dat ik hem niet pakken kon
Ik verstond het raadsel dat hier tussen de spanten klom
Een raadsel dat zich kromde en krulde om het schuine dak
Een dak dat beschermde zoals de tijd mij beschermd had
Zonder je aan te raken

Rode koperen draden kronkelen door de lucht
Het is vooral de kleur die mij verheft
In helderheidsdromen aan jezelf ontkomen
Door buiten je voorstellingsvermogen te zweven

Moede maar op mijn hoede verdween ik in ene
Verloren in een onbekende tijd
Tussen mij onbekende mensen
Dwalend over het motief van een uitvergroot tapijt

Ik ben hier aanwezig
Ik heb geen beeld van mijzelf
Alles wat ik zie ervaar ik zuiver
Maar wie verschuilt zich in dit zuivere ervaren

De kinderen spelen met bouwblokken
Voor mij staat hete Ginseng thee
Laat het nu maar los
Jij die niets vast kan pakken

Ik bereik een keerpunt in mijn denken
Dwalend op het kerkhof
Waar wij zoeken naar voorouders en anderen
Vleselijke huizen van onze gedachten
Verteerde huizen die nu zijn verstrooid

Er ligt een zwarte gloed over de hoeve van Speksnijder
Die gloed ademt en zuigt alles op
Toch blijft alles onaangeraakt
Die gloed, die slokt mij op
Ik slok die gloed op
Mijn verlangen te verdwijnen in een diep duister
Doet mij opgaan in die gloed
De zwarte gloed die over de hoeve van boer Speksnijder lag
Deze gloed lag te trillen en te rillen als een onweerswolk dijde hij uit
Ik begreep dat ik hem niet pakken kon
Ik verstond het raadsel dat hier tussen de spanten klom
Een raadsel dat zich kromde en krulde om het schuine dak
Een dak dat beschermde zoals de tijd mij beschermd had
Zonder je aan te raken

mijn ex-bakker speelt dat hij het redt – delphine lecompte

Mijn ex-bakker speelt met treintjes
In een onverschillig rijk (Frankrijk)
Terwijl zijn vrouw een gilet haakt
Voor de kersthond waar ze op hoopt
Ze zijn huidziek noch schrijnend
Toch huilt de bakkersvrouw vandaag.

Wanneer de bakkersvrouw bijna uit
Gehuild is belt ze haar jongste zuster
Die nog in België woont
De zuster haakt ook een vest
Maar niet voor een messianistische mastiff.

Na het telefoongesprek pleegt
De bakkersvrouw zelfmoord
Met de leiband van de komende hond
Mijn ex-bakker wordt door zin in suikerwafels
Gedreven naar beneden.

Ze bengelt en hij maakt haar los
Op de radio zegt een gebroken polsstokspringer
Dat hij zijn gokverslaafde vader nooit meer wil zien
Voor de ambulance arriveert
Heeft mijn ex-bakker drie suikerwafels verorberd.

Mijn ex-bakker speelt met verweerde passagiers
En verwaande conducteurs in een hol herenhuis
Het sneeuwt en de mastiff dreigt
Te stikken in een goederenwagon
Maar mijn ex-bakker redt de hond.

tour de trance – bennie spekken

waarom ging je
zo vroeg weg?

wat bezielde je!
wat dacht je?

los van het malen
denk je niets

daarboven
op de top

fiets je
het licht uit

de ogen dicht
de diepte in

los van het lawaai
van het volk los

van de duivel
in je wiel los

van het zadel
van god los

wat bezielde je?
mijn kloten

de zelfloosheid van populieren – stien van der wal

populieren gaan langs de akker
zo hun melodieus verklankte
kruinen en hoog vertakte tonen
dirigeren met beschorste baton
een onthechtende symfonie

populieren gaan onvoltooid
op beweging van de wind los
van alle bedachtzaamheid
behouden ze geen enkele toon
componeren onvervalst

krakatau II – jan holtman

Ze proestte het uit, maar sloeg ook een gilletje, want er zijn mensen
die je dood willen!

Ik ondertussen zette koffie en lette niet op haar, na twee minuten
stilte deze dag,

en toen droeg zij voor en citeerde er vrolijk op los: weet jij wat een
dreigement is? Dat ik je adres heb.