Op deze duistere dag der verdoemenis
Druilt het gras weelderig in vieze tinten
En terwijl een ijzige kou mij innig omarmt
Brandt het licht van wedergeboorte.

Ongezien ontketent zich een verlossing
Aan beperkende gedachten van onvermogen.

Een nieuwe tijd breekt aan,
En niemand bemerkt de betreding
Van dit wonderlijke, overstijgende,
Tergende en verschonend functioneren;
Dat zichzelf en de wereld wast
Met aandachtige werkelijkheid.

Hoop ontvouwt zich in donkere dagen;
Een kaarsje verlicht de wereld
Als Metta in hopeloze ellendigheid.
Een nieuwe tijd breekt aan,
Een nieuwe tijd breekt aan!