Na de poëzieavond noemt zij
de verkeersremmers hevige heuvels.
Dat kan ook zijn door het glas.
Thuis wordt zij een zwartteenzeehond
in wintervacht.
Ze voelt zacht als naakt ijs
onder de witte kamerjas.
Morgen ontwaak ik in een wak
en zij met zwarte sokken.
Ik neem een zuurremmer voor de slokdarm
en laat me zakken in de armen van haar opgewarmde zuidpoolkring.
Onder ons rijden auto’s
de verkeerde richting in.
Hallo Anouk, ben blij dat je kon genieten!
En ja dit gedicht is snel en spontaan ontstaan en in een korte tijd uit de mouw geschud. Maar ik was er tevreden mee en wou het de wereld ter lezing aan bieden 🙂
Als er nu een ontrafelaar komt opdagen is die ook welkom!
Goedemorgen B
Ik heb een hekel aan lange reacties die gedichten ontwarren die waarschijnlijk snel en puur en spontaan zijn ontstaan, en anders nog
Dus zeg ik; Mooi! Genieten ook dit!
Anouk