Na de poëzieavond noemt zij
de verkeersremmers hevige heuvels.
Dat kan ook zijn door het glas.
Thuis wordt zij een zwartteenzeehond
in wintervacht.
Ze voelt zacht als naakt ijs
onder de witte kamerjas.

Morgen ontwaak ik in een wak
en zij met zwarte sokken.
Ik neem een zuurremmer voor de slokdarm
en laat me zakken in de armen van haar opgewarmde zuidpoolkring.

Onder ons rijden auto’s
de verkeerde richting in.