De steen is weggeslingerd
met de afgerukte arm en
tekent om ons heen een harde baard,
aaneengevlochten op stille zondagen,
gekamd door gebeden van een kleine
groep mensen die knielt en gaat staan.

De botten gloeien in overwinning.
De ellepijp zindert als twee
slangen door de atmosfeer,
ploetert zonder weerstand,
immer aangedreven
door die ene noodlottige worp
waarvan hij nu de kracht moet dragen
tot de doodzwijgende sterren aan toe,
verder nog, tot bij de stem van een priester
die zijn zoons aanmoedigt
naar de lucht te kijken
terwijl hij hen bewerkt:
‘Kijk, en geef jezelf te eten.
Alles wat zich nog aandient
ligt in de greep van de getijden.’