Resultaten voor het trefwoord overwinning

boven de bergtoppen, onder de hemel – walmzand

zie…
de zon en de maan
als surrealistisch licht
hun geschenken gaan samen
het universum in

doch bedonkerd en versluierd
door smart en grief
hardnekkig die greep…

eeuwig lijkt die duisternis
totdat de korrel het lichtpartikel vangt
daarmee het leven hervonden

gestaag groeit zelfvertrouwen
al het geschonkene geabsorbeerd
een explosie van energie
lichtend aan het firmament!

het donkere dal verlaten
vliegend boven de bergtoppen
net onder de hemel,
die hoeft nog niet…

een baken
voor iedereen te zien
geen schaamte!
Overwinning!

contrabas – marten visser

Swingende dwingende contrabas
legt mij zijn wil op, betovering.
onbewust uit het niets
begint in mij iets te stromen.

De oermens in mij ontwaakt,
fluwelen improvisaties vloeien.
nee Horatio, hier past geen ratio

Lopende bas leidt mij door
het leven.
langs het podium der kunsten

Wereld is even de
ontmoetingsplaats.
met die ander zonder
roes van de overwinning.

vijfde op de schaal van richters – hanny van alphen

Drager van de kruik, scherm niet met mijn geweten.
Raap de scherven van de sokkels uwer heren.

Ontbeer de paleizen waar vrouwen hoereren en breng
mij naar de man die water, vuur, aarde en wind
in zijn lemen handen heeft gegrift.

Laat hem kruiken maken, de beloning zal een overwinning zijn.
Wanneer de lans gebroken wordt in hemeltergend licht
zal mijn leger de ramshoorn blazen.

Drager van de kruik, stel mijn bevindingen op schrift.

de gevleugelde boodschapper – joost de jonge

De kraag om zijn nek, is als het leidsel van een vleugel
De tak in zijn bek, is als een overwinning zonder teugel
De rust die hij brengt, wordt als een dadenpad, verengd
De kleur van zijn veer is als het zilvren licht van weleer.

In nevelen gehuld, kwam uit het pulserende verzwijgen
van wat niet gezegd kan en ook nooit gezegd zal worden
een gevleugelde boodschapper te voorschijn.

Hij sprak niet van wat ik kon krijgen
Ook gaf hij mij niet de sleutel tot aanbidding van horden
Maar hij sprak in de kleuren van zijn weerschijn.

Ik werd doorstraald
Op een onbekende betekenis onthaald
Mijn wezen was in lichtstralen vertaald

Werd hier voor mij uitgelegd
In de taal van een ander zijn
als een uiterst kleurrijk klankfestijn.

Hoe klonken de klinkers die klonken in het neerdwarrelen van betekenis
Hoe zij in mij verzonken en spraken over de waarde van mijn gemis
Hoe was mijn verlies beklonken tussen haat en droefenis
Een vastklinken van de grievende pijn der nimmer aflatende treurnis.

Ik was aan het drozen, in de nis van mijn innerlijk weten
Waar zonder overleg ik voelde wat van werkelijke waarde is
Waar veel papier met droedelen werd versleten
En ik door een droede op mijn borst gezeten, verdronk in sidderend dromen
En zag voor mij een heel nieuw drogbeeld van betekenen opkomen
De vragen werden versluierd door de uitleg van het teken voor vis.

Toch werd zijn wezen vervuld
In een nieuw lichtend Zijn gehuld
Kon hij ontplooien in geduld

Met aan zijn voeten gebonden
De wiekelende woorden
Die waren als zuiver klankakkoorden
Van het liefdevolle stralen
Dat de gevleugelde boodschapper
Deed nederdalen.

david – eelke van es

De steen is weggeslingerd
met de afgerukte arm en
tekent om ons heen een harde baard,
aaneengevlochten op stille zondagen,
gekamd door gebeden van een kleine
groep mensen die knielt en gaat staan.

De botten gloeien in overwinning.
De ellepijp zindert als twee
slangen door de atmosfeer,
ploetert zonder weerstand,
immer aangedreven
door die ene noodlottige worp
waarvan hij nu de kracht moet dragen
tot de doodzwijgende sterren aan toe,
verder nog, tot bij de stem van een priester
die zijn zoons aanmoedigt
naar de lucht te kijken
terwijl hij hen bewerkt:
‘Kijk, en geef jezelf te eten.
Alles wat zich nog aandient
ligt in de greep van de getijden.’