afleggen – marjon zomer
ik poetste je gebit
spoelde onder de kraan
je laatste speeksel weg
hij paste niet meer goed
ik wrikte een beetje
jij hield je kaken stijf
zo kende ik je weer
ik poetste je gebit
spoelde onder de kraan
je laatste speeksel weg
hij paste niet meer goed
ik wrikte een beetje
jij hield je kaken stijf
zo kende ik je weer
Wat een heerlijke ontdekking zijn je gedichten, Marjon! Herkenbare weemoed, vertedering en een vleugje ironie.
Ik weet niet goed of ik dat afsluitende zinnetje cynisch, ironisch of relativerend moet noemen, maar het is hoe dan ook geweldig!