een vroedvrouw met lamme armen – doet me denken aan de bevalling waar ik ooit bij aanwezig was en waarbij het gewenste kind de hobbel van het schaambeen niet kreeg genomen.
De co-assistent, een man met de onderarmen van een harige Achilles, legde één van die onderarmen dwars tegen de inmiddels tot mythologische proporties gezwollen buik van de aanstaande kraamvrouw en daar dan weer de andere onderarm en zijn volle gewicht achter om aldus, duwend alsof hij stugge verf een onwillige tube uit moest zien te krijgen, een rol van doorslaggevende betekenis te spelen in het waarlijk episch gebeuren.

Vraag is natuurlijk welke rol ik er zelf in speelde.
Er staat me iets van bij dat ik het kind was.
Maar zeker weet ik dat niet.
Misschien komt het omdat ik bij iedere schaamtehobbel die ik moet nemen een onderarm in mijn nek voel.

maar misschien moet ik het
ook maar eens proberen met
de en
ter
toets

Laten we zeggen dat ik deze gedichten nog waziger vind dan een achteruit stekende kont.
Langzame duizeling.
Klinkt als wagenziek worden in een file.