Het idee van schrijven
dat ooit groot begonnen is,
als een manier om ongeveer alles
van je af te slaan,
een eigen pad te creëren
door de wildernis
van de werkelijkheid
waarover je
met brede schouders
en volgezogen longen
je eigen glorieuze weg volgt,
begeleid door applaus.

Het idee van schrijven
dat kleiner en kleiner werd,
dat pas bleek te kunnen beginnen
toen je bereid was
te gaan liggen,
de wildernis over je heen te sjorren,
in alle insecten en brandnetels te happen
en als een saaie maar goed getrainde hardloper
bij de pijn vandaan te rennen
en keihard te roepen: ‘Pijn,
pijn! Meer pijn!’

De gestreste mensen om je heen
met hun vergeefse kapmessen,
die jij, het kleintje,
inmiddels uitlacht

in naam van de razendsnel
langs jou optrekkende
vingerplant.