Je veegt je straatje schoon
van poëzie
Blad voor blad veeg je
bij elkaar het zuurstof dat
woorden doet ademen
Je raapt ze op
sluit ze op van
licht verstoten
Laat ze rotten in een bak
om ze volgend jaar uit
te strooien om
nieuw blad te creëren
En poëzie te laten floreren
wij creëren taboes
de meerderheid dan
is er één die wil doorbreken
staat die openlijk aan de schandpaal
toch zijn er tijden
waar meer aanvaard wordt
in golfbewegingen
gaan die door de maatschappij
zelfs bestaan ze naast elkaar;
aanvaarden en verwerpen
opeten of cremeren
begraven of bakken
ik heb nog wat kadavers
in mijn diepvries,
overbodige mensen
ter consumptie
mijn ingeslagen voorraad
bak en braad slinkt gestaag
ik ben een omnivoor
stiekem smaakt het toch het best!
zijn het die
deze woorden creëren
gedachten op papier zetten
uit alles wat dwarrelt
stroomt, door mijn geest
pulk ik
pluk ik
gebruik het, egoïstisch als ik ben
Dorian Gray beleeft mee,
mijn spiegelbeeld
schilderij,
is onthuld…
gruwelijk als ik ben, toon ik mij
vlak voor de dood
voor de duvel niet bang
Ik heb geleefd!
Het idee van schrijven
dat ooit groot begonnen is,
als een manier om ongeveer alles
van je af te slaan,
een eigen pad te creëren
door de wildernis
van de werkelijkheid
waarover je
met brede schouders
en volgezogen longen
je eigen glorieuze weg volgt,
begeleid door applaus.
Het idee van schrijven
dat kleiner en kleiner werd,
dat pas bleek te kunnen beginnen
toen je bereid was
te gaan liggen,
de wildernis over je heen te sjorren,
in alle insecten en brandnetels te happen
en als een saaie maar goed getrainde hardloper
bij de pijn vandaan te rennen
en keihard te roepen: ‘Pijn,
pijn! Meer pijn!’
De gestreste mensen om je heen
met hun vergeefse kapmessen,
die jij, het kleintje,
inmiddels uitlacht
in naam van de razendsnel
langs jou optrekkende
vingerplant.
Recente reacties