Hoe moeten kameleons elkaar herkennen
Ze kijken liever om zich heen
tot het zwijgen zichtbaar wordt
tot het vlies over ze heen begint te groeien
In een gestaakte poging ze terug te werpen
Naar een maagdelijk stadium.
Ik zeg het nog een keer:
Er is hier sprake van totale betovering
in een speeltuin speelde zij
in een vergetenland door
kranten en beelden op tv
wist ik het ook maar
tranen douchten op mijn kussen terwijl
mijn zusje verkracht lag te slapen
een doodstraf lachte ik hem toe
een levenslang schreeuwde ik hem toe
toen moest hij slapen en niet wakker zijn
vrijheid zorgde dat ik verdwaalde door
woede raakte zelfs mijn woorden op
mijn zusje sloeg hij kinderplezier weg
bomen blijven tegen mij zwijgen en snikken
toch heeft mijn hart het vergeven maar
niet vergeten staat hij bij een kruispunt waar
mensen heen en weer vliegen in de wind
trilt haar koude handje in de mijne
kijkt ze angstig in het verkeer
Alsof er iets te ritselen valt
een laatste sierlijke flauwekrul
het wisselen van huid in plaats
de zon straal vergeten
stopt een godganse wereld
op het hoogtepunt van kijken
en wat er ook stijgt… een wonder is het niet
als ik ze zie vliegen
zuiver uit de lucht gegrepen
komt een gerucht op z’n best
mooi niet uit om van de rest
maar liever te zwijgen.
Dan heb ik ook nog iets met rode
rozen en met goudband afgestikt
in oude schoenendozen. Plaatjes
in een gelig schrift. Engelen
die met hun bogen precies op
je hart gericht je willen doden
met hun blik. Het zou verboden
moeten zijn om zo te schrijven
dat het pijn doet aan de lezer’s
ogen. Er zou een God toch moeten
zijn die ze liet zwijgen. Maar nee,
hij toont hierin geen medelij.
wij kenden het spel van de draden
de zelfgemaakte gaten
wij wilden de wereld doorzien
wie de touwtjes stevig in handen hield
het ging om een kop en schotel
of het ragfijn ingewikkeld net
de lange ladder trok onze vingers uiteen
alsof wij omhoog konden lopen
de hemel opende het zwijgen
papier is geduldig
ik niet
een aanrollende golf van woorden, gevoelens, klacht, smart, misère, dood, dood, wensen, energieloosheid, op, moeheid, verontwaardiging, pijn, lefloosheid, lijdzaamheid, dood, zelfmoord, depressie, angst
doet acteren
een era van zwijgen is voorbij
lijdzaam toezien is een gepasseerd station
hoe zou ik graag
weer mijn ogen openen
zonder tranen overzien
vrij ademen
mijn wereld, jouw wereld
wij lopen rondjes
om de kerk
als liefdesgoden
tot middernacht
verjaagd hond
stille kracht
jij blijft zwijgen
ik loop hard weg
je valt dood
Zal ik haar schrijven morgen,
zeggen dat het toch niet lukt
dat ik gebukt ga onder zorgen
last van rijmdwang heb en als
ik buk dat ik dan de flarden
van een gedicht ruik in de wind?
Of zal ik aanbellen. Een rode bos
met rozen in mijn handen. Losjes
blozen. Stamelen over woorden
als “jij” en “de enige”. Of
zal ik schrijven dat het toch
niet lukt. Dat alles toch gewoon
blijft zwijgen. Dat dat juist dat,
dat dat geluk.
Jouw lach
zegt zoveel meer dan woorden,
breekt even de woeling van ’t zwijgen.
Een vrolijk sterven van de stilte,
de opluchting van humor
waarin wij saampjes de dag ontstijgen.
De bezieling van je giechel
klautert gewaagd langs hoge muren,
ontsnapt ginnegappend ons gevang;
plukt de kostbare seconden
die voor mij nog eeuwen mogen duren,
want jouw lach
duurt mij nooit te lang.
de tragiek was
dat hij zo van hoogte hield
van dak tot goten
torens bergen
luchten ijl
zijn leven lang al
wilde hij niets horen
van wat beneden lag te zwijgen
schaduwen van brede vleugels
zwaar en moeizaam
slepend over zware grond
voorbij de rand van deze wereld
het daverend gelach van pierlala
het gat daar ver omlaag
zo hol verleidelijk
dat ja
toe kom, niet bang
je kunt hier vliegen
de rest nu van je leven
Recente reacties