Uit alle ramen
van de hoge flats
die zij vanuit de trein
voor eindstations
van grote steden
in eindeloze rijen
doods en groots
voorbij ziet trekken,
hangen grote roze handen
blij naar iedereen te zwaaien.

Dus de hele trein zwaait terug.

Zij besluit spontaan
straks een Italiaans ijsje
met drie bolletjes te gaan kopen,
puur uit dankbaarheid voor dat
en alle gebouwen knipogen dit toe,
buigen bevallig,
alsof zij haar gedachten kunnen lezen.

Daarom danst zij hun walsje door de trein.