Ik zeg hem dat mijn moeder mijn nemesis is en
Hij vindt dat hilarisch, of toch alleszins voorbarig
Hij vertelt mij dat zijn zoon de naaimachine van
De echtgenote van zijn werkgever heeft gestolen en
Dat hij niet wil doen alsof hij zich schaamt
Is dat niet opmerkelijk, misschien wel gelogen?

De oude kruisboogschutter klopt met zijn vuist
Op de lege vogelkooi, het met feces bedekte spiegeltje trilt
‘Wij zijn de helden!’ krijst hij kinds-revolutionair
Zijn onderste tanden vallen in de gootsteen en
Breken in stukken die telbaar zijn, maar we tellen ze niet.

Ik streel zijn stugge lokken en bevrijd het insect dat
Het verschil niet kent tussen zijn kapsel en een spinnenweb
‘Waar bewaar je de pijlen?’ vraag ik luchtig
Hij wimpelt mij af, het is voor altijd te laat
Zonder scrupules kunnen we ze nooit verslaan.