Ik ben verdwaald op het studiocomplex.
Mijn jas schuurt honderden meters langs
betonnen randen en blinde baksteenwanden.
Boven mij, op een dak, staat een soldateske man
een sigaret te roken met een koptelefoon op zijn hoofd.
‘Hoe lang nog…?’ hoor ik hem vragen.
Hoe lang nog voor de opnames (weer) beginnen?
Voor de gel in het haar van de quizmaster stand houdt?
Voor de nieuwslezer is uit geruzied met zijn ex?
Voor het vliegtuig landt met de rocklegende?
Ik sla een hoek om, zucht,
sta oog in oog met een uitgestorven parkeerterrein
en een gebouw, ter linkerzijde,
waar een crew met blitse kapsels en tattoos
op de trappen zit te stinken van verveling.
‘Goedemiddag,’ zeg ik. ‘Studio 38 B,
weet één van jullie welke kant ik daarvoor op moet?’
Aangezien ik de bron van hun ennui
noch zal vergroten noch zal opheffen
daalt er een massieve stilte neer
waarbij de één naar de ander kijkt
en de ander naar de één,
steeds vastberadener mij
geen spat wijzer te maken
en daaruit hun triomf van de dag te peuren.