er hoeft geen kraag omhoog
iemand die langs ging heeft haar gezien
in de schemer van rood licht
is zij verdwaald achter grijze gordijnen
zijn de straatstenen haar laatste uitzicht
hier past enkel modder bij
druil en vuile dingen
het rood zou haar kaken kleuren
bij het daglicht van de mensen
heeft iemand vuile was
Ze verdwaald pijnlijk langzaam tot
ik stik van echt plezier
is er nooit spraken, waar
ik niks meer vind dan
haar naam, bonkend in mijn hoofd
Pijn is slechts mistig als
mijn kleine wereld zwart vervaagt
onze liefde in grote inkt druppels
likken we droevige wolkenkrabbers af
grond lijkt te hoog,toch springt ze 50 meter
Sirenes gillen door de straten
flats draaien om me heen
staat onze leven stil
zit ik hier te bidden voor
haar laatste zonde, zelfmoord
bent u hier bekend?
ik weet de weg in deze
uitgewoonde wereld
u moet helemaal terug
tot u niet meer verder kunt
en in geen velden
of wegen volgt u
de beelden het bos in
Ik ben verdwaald op het studiocomplex.
Mijn jas schuurt honderden meters langs
betonnen randen en blinde baksteenwanden.
Boven mij, op een dak, staat een soldateske man
een sigaret te roken met een koptelefoon op zijn hoofd.
‘Hoe lang nog…?’ hoor ik hem vragen.
Hoe lang nog voor de opnames (weer) beginnen?
Voor de gel in het haar van de quizmaster stand houdt?
Voor de nieuwslezer is uit geruzied met zijn ex?
Voor het vliegtuig landt met de rocklegende?
Ik sla een hoek om, zucht,
sta oog in oog met een uitgestorven parkeerterrein
en een gebouw, ter linkerzijde,
waar een crew met blitse kapsels en tattoos
op de trappen zit te stinken van verveling.
‘Goedemiddag,’ zeg ik. ‘Studio 38 B,
weet één van jullie welke kant ik daarvoor op moet?’
Aangezien ik de bron van hun ennui
noch zal vergroten noch zal opheffen
daalt er een massieve stilte neer
waarbij de één naar de ander kijkt
en de ander naar de één,
steeds vastberadener mij
geen spat wijzer te maken
en daaruit hun triomf van de dag te peuren.
Recente reacties