het valt ledige luchten soms zwaar
de verheid van de ruimte te bevangen
misschien zijn vogels aan de hemel daar
om naar de gindse einder te verlangen
het staat in geblokte letters gedrukt
met woorden van verscheurde lyriek
wat ik in de verte zie is wat mij verrukt
vanuit mijn kleurrijk gebeitste optiek
is het nu zover?
hoe vaak schuiven vogels voorbij
langs luchten uit de hand
als voorbode van kantelend tij
dorsten in zee of verdrinken aan land
nu de bomen ontharen
wil ik hen met liefde omhangen
zeg me niet wat ik al weet;
wie de onrust niet kan bedaren
blijft de keizer van verlangen
: || ‘Wat vogels horen, zien, voelen, denken, beleven’
bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla
bla bla bla bla bla STILTE STILTE bla bla
bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla
STILTE bla bla bla bla STILTE bla LOVE
bla bla bla bla STILTE bla bla bla LOVE
LOVE LOVE LOVE
STILTE.
De vogels hebben het gezegd, de wind, ze leest me, geeft nooit op.
Ik hoor het, in het verkeer, van de buren, tussen gesprekken van wijze uilen.
Ik ben vrij,
met tegenlicht, grassprieten, en een kabbelend bootje.
ik ben vrij,
vrij om met jouw benen te vrijen. Wanneer de wereld trager wordt,
ik de zon hoor verzuipen, de maan hoor verdwalen, ik hoor, hoor, hoor,
maar zeg niks, niks, niks, niks!
Ik ben vrij.
(Vrij, vrij, vrij!)
met tegenlicht, grassprieten, en een kabbelend bootje.
Het doek
Bebloed
Viel
De dood had getoornd
De liefde zoet
Het hopen voorbij
Het lot zo ongemoeid
Pyramus gevloerd
Bezweek door eigen hand
De vogels gehaast
Vlogen voorbij
Tonend zich aan Thisbe
Het slechte teken
Niets meer bestond
Twee geliefden
Één dood
als ik opera zie ik operatie Djakarta
darmstelsel
waar Woody Guthrie
jaloers op zou zijn als hij nog darmen nodig had
maar hij ging te vroeg deze kindervriend zanger gitarist
Leadbelly belde aan en vroeg de weg naar Hamelen
waar ligt dat in Utopia
we want Thomas More Gary Moore Henry Moore Michael Moore
onder de stoeptegels ligt het strand
Tahrir Taksim Malieveld Museumplein Bevrijdingsplein
Place de la Bastille
Erdogangsters RasPoetin
metalen vogels naar Memphis
de blues de blues oh yes de blues
en Dylan en Mozart in concert
in Londen Tokyo Madrid
op het Plein
waar het volk zingt en het schip van staat zinkt
moordenaars beulen die uit de lege hoofden van de massa eten
zwarte diamanten ogen die vragen
waarom heb je ons verlaten
Rosa en Karl glimlachen naar mij
praten over de Spaanse Burgeroorlog
maar vergeet Vietnam niet en Cambodja en Bangladesh
en Congo en Chili en Argentinië en de goelag
water / zee / vocht / druppels / tranen
over de wereld gaan ze heen en weer
onophoudelijk
nooit te stoppen
panta rhei / alles beweegt / staat stil / de tijd
de klok verslapt
Dali grijnst en zegt dat hij het leuk vindt
maar hij vergeet Picasso op de hoek van de straat
met Darwin en Kropotkin
terwijl de zon brandt
en de pleinen vollopen
bazooka’s drones JSF
knallen de feestjes
telefoontjes slavernij
freedom free at last
Martin Luther King Nelson Madiba Mandela Lumumba
Herman Gorter laat een scheet
maar de censor kent zijn vak
in een gedicht begint het morgenrood
maar het lot belooft er geen
dag Anton Constandse
je maande te blijven schrijven want wie schrijft
blijft achter voor tussen om over aan in uit mee tegen
het alfabet zwijgt en wacht geduldig
om te zijn
is aanwezigheid gewenst
om te zien
is nachtblindheid begrenst
om te vliegen
laten vogels diepe aarde los
toch wonderbaarlijk
zo zonder doortraande ogen
ik open het raam
om me aan buitenwereld te laven
ik spreid mijn armen
om me in vriendschap te wikkelen
ik sluit mijn ogen
om me onvergeetbaar te maken
ik ontken mijn deur
om mezelf in mij op te sluiten
ik droom de dag
om me van de nacht te beroven
het is tijd
ik hoor tikken op de ruiten
men sluit het boek
om dagelijkse orde te loven
ik ga maar
nu ik er toch ben
Hij was een verwoed fietser,
woekerde door schilderijen heen,
kleurde luchten blauw met kwast,
grijs bleef hangen in penseelhaartjes,
net als eeuwen naslagwerk,
van vergeelde landschappen,
en afgebogen ruiten waarachter,
vermoeid gras zich wentelde.
Kluchten vogels bouwden nesten,
in zijn lange baard van tijd,
die stromende kelen schraapten,
voor wind omsloeg naar morgen
en stilte verboog tot het geklater,
van een plompverloren reiger,
die elke lege plek opeiste.
Kinderstemmen voelbaar in wind,
wat had hij ze graag gehad,
als hij zijn jas voor zich uitschoof,
er ruimte vrijkwam,
voor geurende babyhuidjes
en plakkende mondjes,
omheen zijn borst geslagen.
Vannacht dacht ik nog even om tijd
te overleven om de spijt te wassen
van mijn lijf mijn laatste flessen
leeg te drinken en te zwijgen tot
het krijt zich los zong van mijn
botten. Vogels daalden op mij neer.
Ik kon niet schieten dus ik floot
alsof ik een van hun was en we
stoven op omdat het zo was
afgesproken, zweefden rond
boven de stad in felle
vluchten door de lagen
van de hemel pikten fluks
wat kruimels brood
en eindigden de dag
in bomen. In mijn boom
hing een gedicht.
Zelfs met spuug krijg ik
de veeg niet weg.
Van een tekening afgeschoten
naar twee kringen
die nog doorgaan met het feest.
Als ik mijn oor erop leg
hoor ik de vogels zingen
die in deze tafel woonden
toen het nog een boom was.
Recente reacties