Op een doodnormale
dag besloot hij dichter
te worden want dat leek
hem zeer geschikt voor
op feestjes en vrouwen.

Met de handen gevouwen
vroeg hij god om inspiratie
bad en bad en bad en bad
totdat hij het andere vergat.

Vierentwintig uur per dag
bidt en smeekt hij nu nog
steeds vanuit zijn
zwaarvervallen, vieze huis
maar geeft zijn god ook nu
helaas nog steeds niet thuis.

Leeg blijft dus zijn grote, mooie
schrift waarin hij ooit zo menig
gedicht hoopte te gaan noteren,
gedicteerd door onze lieve heer.

Maar op feestjes en vrouwen na
mist hij eigenlijk niet eens zoveel,
de keuze voor het dichtersschap
bleek voor hem geen reuzenstap.