Ik verander in mijn vormen,
zei mijn dochter laatst.

Elf jaar, en al zo wijs.
En inderdaad, het is waar.

Vreemd blijft het wel,
dat kind zijn, vrouw zijn,
of iets er tussenin,
dat onbepaalde
groeien van een lijf,
dat langzaam loslaten
van alles wat ze wist,
te horen in een zin
als in een andere taal,
te zien in iets van jou,
dat toch niet het jouwe is.