De dag die als de stad opnieuw begint
heet Himmelfahrt.
Ik trap naar na-oorlogs goed gebruik
de dauw en dekens van mij af en wacht.
Op een verlaten en te vroeg terras.
Alleen, goddank en hemelzacht
heb ik freies Berlin gezien
en mijn bedaagdheid
fris omhoog gedacht.
kleffe hitte van-
daag zegt de man
hij lacht zolang
de aandacht duurt
dan begint het
zacht te regenen
langzaam druipen
de maskers af
het eerste ochtendlicht
een streep aan de horizon
donderend aanrollende golven
grote trom onder de onweerswolken
& kletterende hagelstenen op een zinken dak
in de stilte van dit uur
na de koffie aan de kade
een verkwikkende motregen
mild, zachtaardig
een briesje rimpelt
schitterende golfjes over helder water
het geluid van mandolines
dansende bootjes : canaletto
een speels staccato van touwen
tegen vlaggenmasten
ik sjok door de lome middagzon
doffe stappen over een stoffig zandpad
een kiezel rolt voor mijn voet uit
vreemde holle klank
wuivend koren zonbeschenen
goudgeel inderdaad
vaalroze en oker verweerde muren
generaties mysteries daarachter
onder een boom : op-art
verblindend spel van licht en schaduw
beweging, ruisend gebladerte
ik droom een heldhaftig verleden
grootse veroveringen
tromgeroffel, trompetgeschal, violen
en meeslepende liefdesavonturen
er zoemt iets in mijn oor
ik ontwaak
in dagelijkse ongemakken
een droge keel, jeuk.
een insectenbeet
een onbestemd gevoel
over een nooit ontvangen brief
de schemering telt wiegende populieren
aan de einder
aan de einder
valt de avond vlotjes
daar zijn de sterren al
de stad baadt in gekrakeel
nauwe stegen weerkaatsen
rauwe vrouwenstemmen
klaterend kindergelach
bij de fontein
nerveus pulserende motoren
aan de streep bij het stoplicht
opgewonden commentaren, hooglopend
mannen op straathoeken
in groepjes bij elkaar
tussen keuken en eetzaal
zwaaien klapdeurtjes
driftig heen en weer
bestek kletterend neergepletterd
luidruchtig gestapeld vaatwerk
op het terras
in gemijmer verzonken
de oude dichter
laat een boertje
Op het terras bij Lungo parkeren auto’s in en uit
Het terras is uitgeleend, de serveerster snapt
Het koffiekoekje ontploft in mijn hand
Ik voer de duiven pulver, je groet de duiven
Zaterdag komt je broer
Je groet een halve kennis, ze hengelt, je stelt
Me gelukkig niet voor
Op het terras bij Lungo parkeren auto’s in en uit
Vandaag had ik op een terras
een gesprek met een bekende
dat naverteld moet worden
om de manier waarop het begon (onzeker),
om de manier waarop het verder ging (tastend),
om de manier waarop begrippen als
‘realiteit’
en
‘dynamiek’
en
‘zelfreinigend vermogen’
stilletjes wisten te voorkomen
dat er afgedaald moest worden
naar iets dat je kon betasten
en de mogelijkheid van afkeuring in zich droeg;
het gesprek moet naverteld worden om de manier
waarop de bekende en ik er duwtjes tegen gaven (subtiel),
om de manier waarop we tijdig wegkeken (onopvallend),
op de manier waarop we simultaan iets te pakken hadden
en elkaar beurtelings de ruimte gaven
over dat ‘iets’ iets te zeggen (genereus),
om de manier waarop de vaart er toen in kwam (gladjes),
om de manier waarop we dat continueerden (met gemak),
om de manier waarop ik hem vervolgens vroeg
of hij nog wat wilde drinken (galant),
om de manier waarop hij meedeelde
dat hij spoedig op een receptie werd verwacht (droog)
en om de manier waarop we elkaar bij het afscheid
een vertrouwenwekkende hand gaven (naturèl).
Om de manier waarop we aantoonden
dat een gesprek tussen twee mensen
geheel inhoudsloos kan zijn op een manier
die geen enkel effect heeft op wat dan ook
en een gevoel van falen of leegte
zodanig kan wegdrukken dat het niet eens
hoeft te worden gewist.
Braque was gewoon een schilder
die zijn naam eer aan deed
geen kunst.
het was een mooie zomeravond
op het terras in Antwerpen
toen hij te diep in het glaasje keek
en tot hem doordrong dat het zo
niet langer kon
toen besloot hij er
nog maar een paar te nemen
(zo gaat dat als je hard op weg bent
Braque te worden want
hij wist nog niet dat hij de
volgende morgen Braque zou zijn
of misschien wel, maar kon het hem
gewoon niets schelen)
en de volgende morgen was hij dus Braque
hij was het gewoon
ineens
Braque zijn kan je niet
leren
hij was haast een wraque
maar nog net niet
hij kon wel
koffie zetten en zo
en toen – ja zo moet het welhaast
gegaan zijn –
toen bekeek hij het leven ineens
vanuit een heel ander perspectief
hij stond een beetje wankel
op zijn benen
en schommelde en zijn hoofd draaide
en hij zag ook nog een beetje dubbel
zijn verfkwast kon hij niet meer zo scherp
vasthouden
daarmee roerde hij in zijn koffie
stel je voor…
dat hij er nog twee genomen
zou hebben
en zijn auto in de praque
gereden had
arme Picasso
hij zou niet half
zo beroemd geworden zijn
zij ziet spoken
ik zie de maan
voor vol aan
in het laatste kwartier
donder op
de achtergrond
het weerlicht
liefde’s schimmen
wil je nog wat
drinken kom
laten we gaan
de gids gaat ons
al prevelend voor
de kale berg op
gids van vader op zoon
je ziet hoe de berg zich verheft
de baai de stad
verder weg eilanden
grommend en reutelend
dan weer donderend
pyroclastische stromen uitbrakend
oh vuurtoren
zo moet Emma Hamilton hem gezien hebben
eeuwige schoonheid
gekoppeld aan haar gezant en vulcanoloog
met haar geliefde Horatio Nelson
hij op zoek naar de Franse vloot
Napels aandoend
ooit de mooiste stad van het heelal
paradijs en vagevuur
het Koninkrijk der Beide Siciliën
de hooggehakte vrouwen
nu in gehuurde gympen
plasticzakken als sokken
aan de staart van de groep
het vuur van de revolutie
heeft de stad niet echt bereikt
de republiek bestond vijf maanden
Maria Carolina was geen
Marie Antoinette
boven is het koud
een gammel café met terras
een molen met ansichtkaarten
al snel verdwijnt de top in de wolken
Van alle mensen hier op dit terras
weet ik bijna zeker, als ik ze zo zie,
dat ze iets in hun hoofd hebben
zitten, zoiets als een dobbelsteen
die ze bij zichzelf en de ander,
met wie ze in gesprek zijn, liefst
zo snel mogelijk willen zien rollen
of kantelen op een manier waarbij
het juiste nummer bovenop komt.
Ze noemen geen nummers, ze kennen
zogenaamd geen dobbelstenen, maar
waar zijn die drukke gebaren en die
bezige tongen anders zo hard voor
in de weer? De houdbaarheid van de zon?
Het bedreigde panorama van de zee?
De onwil van polders spontaan te exploderen?
Welnee, nummers! Ingekerfd in de vlakken
van wankele dobbelstenen. Tot op het laatste
moedervlekje naakte nummers, die een
vloeibare waarheid vertegenwoordigen
die overal onderdoor stroomt: de kracht
heeft van jou en mij een nummer te maken,
door niemand uitgesproken maar duidelijk
leesbaar op jouw en mijn voorhoofd.
Hoe logisch dat lijdzaam afwachten
geen wijdverbreide optie is, het speeksel
welig tiert en degene die op z’n nagel
bijt een afschrikwekkend nummer vermoedt,
vlak daarna lanceert een fikse spetter spuug.
Er hangen zonnig lome geschutkoepels,
waaronder bolle glazen als helmen
kalm stomen en de dreigende stilte
niemand verbazen zal met het vangen
van een ijzeren roofvogel die daar
een moment boven deze stad zweefde.
Mensen praten, er is geen kogel die
zwijgen wel afdwingt en het beleefde
laat herleven tussen glas en asbak.
Een honderdtwintig seconden oorlog
die mensen als een strak korset verstikt
en alsnog een ernst van twee minuten
oplegt als de bomen zwanger van mei
reeds de geur van vrijheid ademen.
Recente reacties