het plaatselijke gesprek dat de angst met zichzelf voert – hans van willigenburg

Van alle mensen hier op dit terras
weet ik bijna zeker, als ik ze zo zie,
dat ze iets in hun hoofd hebben
zitten, zoiets als een dobbelsteen
die ze bij zichzelf en de ander,
met wie ze in gesprek zijn, liefst
zo snel mogelijk willen zien rollen
of kantelen op een manier waarbij
het juiste nummer bovenop komt.
Ze noemen geen nummers, ze kennen
zogenaamd geen dobbelstenen, maar
waar zijn die drukke gebaren en die
bezige tongen anders zo hard voor
in de weer? De houdbaarheid van de zon?
Het bedreigde panorama van de zee?
De onwil van polders spontaan te exploderen?
Welnee, nummers! Ingekerfd in de vlakken
van wankele dobbelstenen. Tot op het laatste
moedervlekje naakte nummers, die een
vloeibare waarheid vertegenwoordigen
die overal onderdoor stroomt: de kracht
heeft van jou en mij een nummer te maken,
door niemand uitgesproken maar duidelijk
leesbaar op jouw en mijn voorhoofd.
Hoe logisch dat lijdzaam afwachten
geen wijdverbreide optie is, het speeksel
welig tiert en degene die op z’n nagel
bijt een afschrikwekkend nummer vermoedt,
vlak daarna lanceert een fikse spetter spuug.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK