Er hangen zonnig lome geschutkoepels,
waaronder bolle glazen als helmen
kalm stomen en de dreigende stilte
niemand verbazen zal met het vangen

van een ijzeren roofvogel die daar
een moment boven deze stad zweefde.
Mensen praten, er is geen kogel die
zwijgen wel afdwingt en het beleefde

laat herleven tussen glas en asbak.
Een honderdtwintig seconden oorlog
die mensen als een strak korset verstikt
en alsnog een ernst van twee minuten

oplegt als de bomen zwanger van mei
reeds de geur van vrijheid ademen.