Resultaten voor het trefwoord lijken

je bent jarig en je koopt een zakmes – delphine lecompte

Ik ben jarig en ik koop een zakmes voor de vroedvrouw
Die pas volgende week jarig is, ze wordt jonger dan ik
Ze blijft mooier, en grappiger, en opgewekter, en vlijtiger, en edelmoediger
Ik denk aan de dag waarop ze mijn leven heeft gered
Ik denk dat ik al bij al blij ben dat ze toen toevallig in de buurt was om mij te reanimeren.

Ik ben jarig en ik hou het zakmes voor mezelf
Je kunt er van alles mee doen: ontkurken, aborteren, amputeren, verlossen
Je kunt zelfs gedichten opslaan en een lobotomie uitvoeren
Of ik mij oud voel? Ik geloof het wel, ik vrees dat het er niet meer van komt
Een kind, mijn kind, mijn zoon, ik mis hem alsof hij vorig jaar is verdronken.

In een kerk vind ik geen troost in de kleine onuitgeslapen oogjes van Jozef
Dus wend ik mijn blik af van de beelden en bekijk ik de andere kerkbezoekers
De twee andere kerkbezoekers zijn ouder, veel ouder dan ik
Ze lijken niet achterbaks, ze lijken niet hardvochtig
Ze horen bij elkaar en de dikste vrouw laat een knallende wind.

Ik ben jarig en ik heb de slappe lach in een kerk
De vrouwen lachen niet, ze sissen dat ik mij moet gedragen
Ik moet helemaal niets
‘Ik moet helemaal niets, dwaze achterbakse hardvochtige winderige pseudodevote geiten!!’
Schreeuw ik, hoewel niet alle verwijten kloppen voel ik mij opgelucht.

Aan de uitgang van de kerk word ik opgewacht
De oude kruisboogschutter geeft mij een armband voor mijn verjaardag
‘De armband is Vietnamees!’ Zegt hij vreemd uitgelaten
Ik kus hem, hij is beter dan ik.

doorgaan – pallas van huizen­

soms als de wijzers stil lijken te staan
en er even geen weg meer terug is
probeer ik voorzichtig te dromen,
kijkend tot boven de bodem,
laat onomwonden bij jou
mijn gedachte gaan.­

gebed zonder eind – iniduo

het tuinpad zal nog bladeren verzamelen
regen zal nog wegwassen wat niet tijdig kon verdwijnen
ook al heeft september zijn schaduw geworpen
ook al lijken wolken opgedroogd in rookgordijnen

er zullen nog doden te betreuren zijn
verse aarde zal weer wonden onder duister bedelven
monden zullen zich om ingeslikte woorden snoeren
een ogenblik lijkt het zwijgzame lichaam de rust zelve

de einder buigt nog altijd voor zwaartekracht
de hemel zinkt nog steeds in het water van de oceaan
en nog steeds gebeurt wat niemand verwacht
ook al weet ik niet wat, maar iets blijft bestaan

yperiet – jan theuninck

yperiet - jan theuninck

‘s avonds laat
vult een mist
de vallei
zonder te beseffen
verstikt hij ons
als een duistere macht
op de velden
liggen onze lijken
en onder het gras
een bruine aarde.

apenijnen – kid-lee vermaase

Overal
Vocht en lekkende vlekken;
Een muffe lucht doet denken
Aan grootmoeders woning
Op het platteland,
Maar hier is niets vlak.
Overal
Groen bevlokte schotsen,
Banken en stoelen van mist,
Rijk gewatteerd.
Het armoedig lekkend treintje
doet het
Buiten nog schoner lijken,
En ginder, achter de
Bergen wacht een kunststad.

zimmer frei – lammert voos

in duister rivierlandschap wiegt
de Judasboom en snateren zwaarmoedig
eenden, slapen zij tussen rozen in stekels
en dromen zich luchtiger vogels, beroeren
elkanders lippen, zoet als perzik

graaien met gretige vingers muskus
en paddenstoelen, geuren muf en aarde en
het Pruisisch blauw takkengordijn valt,
tikt heden gestadig naar geschiedenis

wassen zij morgen de zwarte lijken,
helderrood bloed van de wanden met
allesreiniger die in de aanbieding was,
uiteraard met schuursponsjes en
huishoudhandschoenen aan

zoemen mietsen rond hun hoofd,
de horren, the horror!

het engelse park (munchen) – eric van hoof

Tel de golven van de surfers
In het park waar de dag niet los wil laten
Op dit pad waar mensen emoties
Lijken willen te tellen

Kiezel duikt weg
Over de paden die deze stad voeden
En zij loopt hier ook
In cirkels rond een Chinese toren

Mensen praten en ik kijk naar wat ze wil
Het geluid, het geluid is
‘Wind chimes’ verzekert ze mij
Maar het is het geluid van malend steen

De oorlog is herpleistert want het
Koninklijke Blauw Wit wordt opgetrokken
En het Engelse Park
Heelt de mens

Zelfs de bomen zijn barok
Statig vermannen ze
Bayrische Meisterwerken
En zij nodigt me uit voor een Stein

Brezen en Weisswurst zegt ze
Meer is er niet nodig
Meer hoeft er niet te zijn
Dan het tellen van emotie

duits soldaat ontdekt dat hij entartete kunst is – jacques santegu

Omstreeks vijf over twaalf
toen de geit al door de voorruit vloog
dronk de soldaat
uit het aan diggelen geslagen glas
zijn allerlaatste druppel
bloed

Stapsgewijs
als een mechanisch uurwerk
ging hij over lijken
raakte daarbij
gestationeerd
langs
de achterzijde
van een kunstgalerij

Daar stokte zijn vechtlust
schokt onrustig
met ooglap opgelapt
zijn Entartete Geit

oh my god – jelou

Oh my God, de klok slaat Emo-tijd!
wijzers leggen middeleeuwen
vast in zwart begraven ogen, lijken
mogen retro, mits nog niet vergaan

zelfrijzend bakmeel wordt een optie
als wit akelig dood moet schijnen
op voorgesmeerde huiden met
puistjes-pesticide

laten wij twaalf zijn en oud genoeg
voor een snakebite
twee gaten onder de kinderlip, gevuld
met puntige zelfredzaamheid

en dat het haar als git zo zwart, geen
krul meer draait in vrijheid
want wij behoren tot de scene van
strakgestylde beugels

wij weten hoe de wereld is, wat
SOA’s zijn en loverboys
al spellen wij de liefde elke dag
nog met een V.

zijdelings – gronama

Terwijl zij water over wortels giet
beziet zij hoe haar planten drinken
terwijl zij zacht over de blaadjes aait
vraagt zij zich af of zij ook denken.

Terwijl zij onkruid uit de spleten wiedt
beziet zij hoe haar bloemen wenken
terwijl zij om hun zoete geuren draait
vraagt zij zich af of lijken stinken.