Tel de golven van de surfers
In het park waar de dag niet los wil laten
Op dit pad waar mensen emoties
Lijken willen te tellen

Kiezel duikt weg
Over de paden die deze stad voeden
En zij loopt hier ook
In cirkels rond een Chinese toren

Mensen praten en ik kijk naar wat ze wil
Het geluid, het geluid is
‘Wind chimes’ verzekert ze mij
Maar het is het geluid van malend steen

De oorlog is herpleistert want het
Koninklijke Blauw Wit wordt opgetrokken
En het Engelse Park
Heelt de mens

Zelfs de bomen zijn barok
Statig vermannen ze
Bayrische Meisterwerken
En zij nodigt me uit voor een Stein

Brezen en Weisswurst zegt ze
Meer is er niet nodig
Meer hoeft er niet te zijn
Dan het tellen van emotie