Ik ben ontsnapt. Als laatste eerbetoon
aan de kierende massa die met
opengegaapte mond de schepping amuseert
er zijn halswenders, dwarsgelegen op
een slakkenspoor, ze kermen van
een verwassen kut en hete thee op de veranda
verdwijnen in wit verrimpelde huidlagen
er wordt geraspt tot aan het bloed
deze zondag spreek ik nog,
van moederkoeken en een ontblote borst
ongeschoren met een vuist in mijn mond
wat rest is vergeeld versleten, mijn oog
ziet slechts de blinde trouw
Eénmaal een, door de wol
gewassen dichtersparade
een set wollen koffers met
afgebladderde olifantenhuid
een handvol roffelroddelaars
seizoensgebonden, extra sterk
en een oude vouw in
handgeschreven bladmuziek
Bij voortijdig sterven gaarne verdelen onder belanghebbenden
Het is niet dat jij de dagen dooft
de muze in haar laatste belofte voorziet
een roze tepel nieuw leven inblaast
dat je klem tussen alles en Godverlaten
lippen zuigt, je ogen naakt
en waanzinnig blasé
dat ik meer dan alleen maar kut
in poëzie verpak, of Franse chansons
drink uit een oud glas
het is niet wat jij belichaamt
in al je pedante vruchtbaarheid
er is iets van alleenrecht
en een beetje meer
Het is de eerste laag
-afgepeld-
gerijpt tot aan de snede
de aarde smukt zich
onder dit verrassend aalt
het is de tweede laag
weerloos gefileerd tot op het bot
enkel nagels blijven achter
gescherpt aan minuscule zinsneden
geen laatste oordeel te vellen
de kwetsbaarheid is versteend
zonder betekenis
verschraald
verdord
verstorven
en achteloos verstrooid
Hak zonder slaap, zeven jonge
duivenmelkers in de echtelijke sponde
strooi wat zout voor ernstig
vlekkengevaar, ontvel een been,
bloedeloos tot aan de botten, tuf
wat tanden in een gezwollen mond
de tong is voor de snert
spijker zeven nagels in winterwitte luiken
splinter hout uit een eiken bed, klop
het stof uit oude kussens, en dons
de veertjes door ’t satijn
trek dan roodomrand de laatste
stuiptrekking en vergeet vooral
het koekje bij koffie niet
Het zijn de dagen van
ongestoord tongen met een glaasje rood,
filosofisch geseks tussen poëtica, de tanden
diep vastgezet in Vaderlands gedrang
ze verdringen zich om vlag en wimpel
schoongelikt op mergelbeentjes,
Miss Tulpendoos in het kwadraat
roken blaadjes vegetarisch teer
zwaar geurend naar ezelachtig besef
serveren witte bloesems, vers
van het knekelgras
de uitverkorenen
verteren niet langer, ze zijn uitgekauwd
tot op het bot
Het is een tafel van vele manieren
links bestek
rechts de vrouw
links en rechts een ontblote borst
in het midden
een ruiker geverfde schaamhaartjes
bijna vegetarisch rosé
haar amuse geknot op een zilver lepeltje
de bolle kant opwaarts
haar vingerkommetje naast bleekbeige damast
boulimia dijen
-toegevouwen-
gaan van hand tot hand
eerbare brokken zonder vel
zonder graat of mager
het is een tafel van vele manieren
links de man
rechts een echtgenoot
in het midden klinisch hersengekloot
Het staat op tafel te lezen, vale herinneringen
in vettig bijenwas, die dag
in de koude winter van het jaar
vader jachtte zijn laatste nadagen, schoot
soms een wild konijn, de oogjes glimmend
en vol geronnen bloed
moeder schemerde kruissteekjes, een lapje
ongebleekt in haar zware schoot
het glaasje brandewijn
onaangeroerd op tafel, het was
de koude winter van het jaar
vader slachtte
buitenechtelijk vlees, hanteerde nog eenmaal
zijn jachtgeweer, in de krib
een pasgeboren bastaardkind
haartjes rood, de oogjes glimmend
en vol geronnen bloed
Er ligt een lijf gestript, bloot
en romig, de ogen gesloten
voor enig smuk
vader schiet koeienuiers, zes
voor de prijs van vier
op tafel een krotekoker
vol van vlees
met een randje vet, moeder
pelt wat tranen
kookt een halve kilo
zompig spek
de kaantjes
worden gretig verobert
door het meisje in het wit
Recente reacties