Ik ben ontsnapt. Als laatste eerbetoon
aan de kierende massa die met
opengegaapte mond de schepping amuseert

er zijn halswenders, dwarsgelegen op
een slakkenspoor, ze kermen van
een verwassen kut en hete thee op de veranda

verdwijnen in wit verrimpelde huidlagen
er wordt geraspt tot aan het bloed

deze zondag spreek ik nog,
van moederkoeken en een ontblote borst
ongeschoren met een vuist in mijn mond

wat rest is vergeeld versleten, mijn oog
ziet slechts de blinde trouw