Kruin stroopt suiker van de mouwen,
schenkt vervend vingers in,
lepelt speeksel op mijn weefsel,
proeft wat zoek is binnenin,
mispelt vruchtvlees in de rondte,
vreet met uitgesproken tong.
Hapt
en smeert en
smakt en hikt.
Zweert tot alle cellen lillen,
bekt me glimmend af en slikt.
hier is niemand
hoor ik haar zingen
de kleine meid
met de grote ogen
ze heeft het
van geen vreemde
wij zijn één
en al afwezigheid
ze schreef zich lachend naast je
in zwart of allebei
ze grinnikte een rode streep
een vuist wat bleek
was jij
je mond getekend op beton zo
hard zo onaanraakbaar hoog
ze moest wel blijven tot de muur
en alles was
gesloopt
Het gaat om de
tegenstander; tegenstander?
Wie is de tegenstander, ” vraagt u?”
U vraagt en wij draaien.
Wilt u het echt weten?
De tegenstander heeft van geen
kaas gegeten: hooguit
een paar uitgelezen kazen.
En ’t zal u verbazen
als u hen ziet staan aan de
kant van de dwazen om te
bedotten en te beknotten
Gedicht en ’t verhaal.
Gaat u ‘ m voelen?
Beter leren kennen
Tijdens de Powezie-Wet-Rennen!
was er niet bij
heb het niet gevoeld
noch live gezien
toch erg geschokt
Het was precies de dag, dat ik meeuws verstond,
dat een meeuw me krijste dat hij je had gezien,
niet veel verder, nog met je nieuwe kleren aan,
windgedroogde lippen en slechts een vage geur
van spijt.
Maar meeuwen praten naar je mond,
dit strand waaruit ik waaide, was god
en haarverlaten,
sinds het midden van de tijd.
Het was een dag met een gaatje sprak zij
en prikte een ballon stuk, kijk op het
kaartje staat in alle talen jouw naam
hoe raak is waarheid wanneer het land
van herkomst wordt verwijderd en
nachten dagen in gaan halen
de maan een laatste knipoog
geeft aan de zon, ben ik nu aan zet
of haalt jouw jeugd mij in wanneer
ik probeer de laatste trein te halen
terwijl regen neerdaalt over afscheid
en ik ogen zie, onbedekt, maar toch gezien
Van boven gezien
Je bent een stip en ons
hand in hand
drukt zwaar op je schouder
Een rode nagel bedekt
je hoofd, wegdek
Ik zie je dan weer wel,
dan weer niet
Was je mond eerst
een stip, nu is het
een streep
met tanden, een lach
De pater blaast
de vlammen hoog.
Alle mannen ontwaken
onder zijn vaste adem.
De oudste jongen
trekt zijn bek open
en hij is gezien.
Nauwelijks waarneembare coulissen
verraden de zachtheid
van buutvrij,
het opgelucht ademhalen
tegen een muur,
een omgevallen boom.
Recente reacties