Resultaten voor het trefwoord gevangen

weerzien – iniduo

achter de regenboog, langs de nulmeridiaan
blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling

zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot
de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd

gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen
gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien

aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer
een helix van ooit, gevangen in verloren wederkeer

met de noorderzon – iniduo

Weg, ver weg uit de kelder van de ziel
met de vrijheid van het lichaam
naar feesten van alledag
door onbeschaamde tuinen, felverlichte etalages
langs de stilte van het ommuurde bed
op de fiets, voorbij het uitdijende heelal
met de scheur door het servet dat geen laken kan zijn
met het vliegend hert naar het land
van de timmerman, bij wie thuis de kastjes scheef hangen
van de onbekommerde, die de ogen sluit voor kwel
met de vrije wil, gevangen door verdrongen dwang
van degene die leest en schrijft
ergens komt
en nergens blijft
Laat het maar rusten, gewoon rusten

* – christos makrigianis

De nacht slaap niet , de maan nu in
vergeten waan. De glinsterende wezens gevangen
in het zwart. Wie, wat zijn ze en hoe
verslagen en ontvangen in de nocturne
pracht. Een vrouw stapt uit mijn zicht
de synthese van de vlam in.
Ze zwicht taal, woorden de uiting van het groene
tapijt raakt tast haar nu aan. Buiten staat hij dan,
de vrouw ter aarde. De poort tot het bedrog,
de tijdslokkende ondergang van ons voortbestaan
in gesloten. De omhelzing met de aarde gaat
de poëet ook aan. Twee wezens in groen,
als vergeten glinstering in zwart.

Open zijn de ogen ontdaan, de nocturnale
pracht heeft zich nu tot rust laten komen.
Het strand boven is weer aan het stromen.
Lautreamont zou walgen, het zwartgallige is ontdaan.
De lichamen keren zich er toe, zicht in zicht.
Nu is de dichter die zwicht. Duizelig ter
plekke, is het moment tijdig, en snel
vergaan. Alles is niets. Woorden,
symbolen van de uiting van onzekerheid
bedrog is niet meer wat er ter sprake was.
Nu uit tijd gegrepen, de herinnering later, ontgaan.
Een gezamenlijke adem in, een adem uit.
Was het maar zo verlopen, zo gegaan.
Woorden hebben mij verloochent, van mij
en affectie ontdaan. Nog steeds gesloten
in de stoel, de leegte staart nu mij aan.

littekens – pallas van huizen

Elk gedicht is een litteken,
muziek uit scheuren,
scheuren van pijn,
gedwongen noodzaak, geen vergissing
zal ik maar zeggen.
Elk gedicht is een litteken,
als een blauwgeduimde duim, zinloos zuinig,
maar goed bedoeld.
Een gevangen emotie
in een moment van zijn.
Ben ik dit zelf of iemand anders?
Elk gedicht is een litteken,
herinnering in tijd.
Elk gedicht is een litteken,
het enige dat blijft.

laboratorium van experimenten – elize augustinus

laboratorium van experimenten - elize augustinus

 
We willen alles ontleden
Ons met wijsheid bekleden
Het land is versluierd dolend
In een nevel van mist
De ziel gepijnigd
Het hart verbleekt
Gevangen in ‘t doolhof
Angst brult de zee
Eb en vloed
Een gouden gloed
Kleurt horizon
Tot de einder.

argwaan – bennie spekken

meeuw voor het raam
klapwiekend in de wind
kijk eens aan

dat is een beeld
wat blijft hangen
denk je dan

luid krijsend
laat het beest
zich weer gaan

en jij weer uren
in een paar woorden
gevangen

memories – elize augustinus

Ik sta
voor het
raam zie

de zilveren
varens
van de maan

op het
stenen pad
ligt een

genarcotiseerde
kat
veroordeeld

tot het graf
ik huil
schreeuw

en verstomd
niemand kijkt
omhoog naar

de vogel
gevangen in het
raam

verbannen – geertruud otten

ik wist alleen
ik was te jong om lief te hebben
te oud om in de eeuwige sneeuw te slapen

op de avond dat de schijnwerpers
de lucht vergaten af te zoeken
opende ik met een koevoet de mond
en liet de ratten binnen

ik zou de beelden en de geur
bewust en onbewust gevangen
willen laten wegbranden
zoals het vuur het ijs kan vreten

maar wie, zeg me wie
heeft ooit een dode rat verstopt
onder een vuil vergeven hemd
om het knagen te verzachten
wie heeft het schuren van de haren
ooit op de blote huid gevoeld

1946 – jan holtman

Een foto
en daar sta je dan
voorgoed aan
de grond genageld

naast je bewaker
en de wagon,
een schaftkeet,
laat me raden,

gevangen in dit beeld
voel ik de klei,
de slikken zo u wilt,
tot aan de horizon.

plakken in verlangen – valerie rood

ik blijf voor altijd verliefd
op jou
omdat het onverstandig is
en verstand is
waar ik zo graag los van wil

opeens woon jij daar
waar ik fiets
om de hoek
omdat ik dat wil
voel ik de wind
door mijn huid
pakt me vast
van binnen
waar jij zit te wachten

mijn lichaam geef ik je
en ik zal me
tegen de muur laten zetten
mijn zweet plakken tegen het behang
omdat ik het kan
voor altijd verliefd zijn
omdat jij niemand bent

jij bent mij
en ik ben toch al vrij
al lang
mijn lichaam
niet gevangen in verlangen,
in dat wat nooit werkelijk zal zijn

hoef jij nooit meer verboden,
verbannen uit mijn lijf
omdat ik
alles voel
zoals het ruikt
woeste kriebel
mag ik pakken,
plakken in verlangen
kreunend tegen de muur
in een eeuwige ontlading

trekken al mijn zintuigen tezamen
door het verleden naar het nu
zit jij binnenin te schoppen
dat je nooit naar buiten mocht
en begint de wind te schreeuwen dat jij
mag weten
dat je bij me blijft