God, ik mis je. Alsof het echt is. God, vertel me. Waar de weg is. Laat het groen zeggen wat niet nep is. God, bewaar me. Spaar me voor de duisternis. God, ik mis je. Alsof het echt is. Vertel me. Waar de weg is. Want ik dool door jouw ruimte. Alsof de geschiedenis zich herhaalt.
Resultaten voor het trefwoord geschiedenis
Er is een tijd van komen en gaan
daartussen sta je op een scheermes
blaffende menigtes toe te hoesten
dat de poëzie geletterde zuurstof
is zonder welke we hersendood tussen
de stenen bewegen van geboorte en dood.
Als je nooit zegt dat iets mooi is omdat
je niet kunt zien wat van een ander eeuwig
deelbaar is ben je net als het heelal
alleen tril je negatief in een hoekje,
ook als er geen hoekje is omdat er zoveel
hoekjes zijn met trillende ego’s. Je trilt
altijd mee met de energie. Je weerkaatst
klanken van werelden die je niet kent omdat
leven een voortzetting is van alles wat koolstof
verbindt aan de hartstocht. Het staat steviger
als je geschiedenis de jouwe weet meedeelt in
de draaiing van de as.
Met een paal in je broek ten onder gaan,
knock-out geslagen worden. Dat is de kracht
van een vrouw die niet bang voor seks is, niet
vies is van haar eigen lijf, en jij maar doen of
je mij niet ziet, maar toch stiekem naar mij
kijken. Kijk naar je eigen wijf!!!!
De smerigheid waar jij mij mee achterliet,
alsof je met een hoop stront onder je schoenen
mijn huis binnenliep om mij vervolgens te
vertellen dat mijn huis voor jou niet schoon
genoeg was en ik als vrouw, als mens, niet
deugde, heb ik grotendeels weggewassen, met
water, zeep, geschreeuw en tranen. Dat was het
wel zo’n beetje. Nu ervaar ik voor het eerst in
maanden mijn oorspronkelijke vreugde weer.
Goddank, en jij ook bedankt, Meester in de
Drogredenen. Over die retoriek van jou – eerst
zeggen: “ Zullen we koffie drinken?” en dan
roepen: “Ik ga jou helemaal niet bellen, want ik
heb al een relatie!” – kan ik een dissertatie
schrijven waar ik als Novice in de
Argumentatieleer direct op promoveer. Liegen
doe ik niet. Ik heb het, net als jij, allemaal zwart
op wit.
Mij aan het huilen maken en mij dan, terwijl je
de deur in mijn gezicht dichtsmijt, verwijten
dat ik mij als een slachtoffer gedraag; dat mijn
energie “niet zuiver” is, daar kan zelfs de grootste
Professor in de Neerlandistiek niets mee.
Daarvoor moeten wij overschakelen op
Geschiedenis en Politicologie – als die studie nog
bestaat – want zo’n uit haat geboren filosofie,
daar zijn Hitler en Mussolini groot mee geworden.
Om nog maar te zwijgen over het feit dat jij de
zaken – voor de zesde keer – om wist te draaien en
beweerde dat ik om iets heel anders huilde dan ik
deed. Hoe kom je daar toch bij, en hoe haal je het
in je hoofd om mij telkens terug te duwen in de
handen van mijn vroegere verkrachters om dan te
zeggen: “Ophouden met huilen, kreng!” ?
Wat ben je dan voor een mens? Hoeveel
verkrachtingen heb jij meegemaakt toen jij klein
was, en zeg je dit soort dingen in gedachten ook
tegen de kinderen die te grazen zijn genomen door
Robert M.?
Er is maar één logische conclusie die ik uit dit
treurige en totaal onnodige verhaal kan trekken:
in tegenstelling tot wat jij zelf beweerde, ben jij
niets gewend.
Het Licht stapte over de drempel van de nacht
Vliet door duistere krochten van ’t verleden
Het verleden had deze voortzetting niet verwacht
Zichtbare speling van een dobberend heden
Een schicht vermeit zich waar hij zijn komst zag voorbereid
Mijn gezicht ’n afstroomsel van spiritualiteit
De geschiedenis in ringen als gestold licht om de aarde
Aardstof een vuurbekken waar jij uitstraalde
De dag vertalen in een grap.
De stad uit dwalen met
een lach en aan de poort
de tol betalen. Piep.
Het gezag hing vroeger
mensen op. Dat Galgewater.
Ze zijn allemaal geteld.
Er rolden hoofden op
een steen werd recht
gesproken. Pek en veren
opgestoken en een vrouw
werd in een ton gehezen
na gewezen, uitgefloten.
De tijd van nu wringt alles
uit. Een bangalijst.
Een meisje in de trein
geeft telefonisch
haar geheimen prijs
aan iedereen die
oren heeft. Ze wil
niet meer naar school
ze is zo bang voor
soortgenoten. Ze
hebben besloten haar
te mijden als
de pest. De stad
glijdt weg terwijl ze
vastgrijpt aan haar taal.
Ze zijn allemaal
niet te vertrouwen zegt
ze houden vast aan niets.
Het is beter dat ik ze verlies.
in duister rivierlandschap wiegt
de Judasboom en snateren zwaarmoedig
eenden, slapen zij tussen rozen in stekels
en dromen zich luchtiger vogels, beroeren
elkanders lippen, zoet als perzik
graaien met gretige vingers muskus
en paddenstoelen, geuren muf en aarde en
het Pruisisch blauw takkengordijn valt,
tikt heden gestadig naar geschiedenis
wassen zij morgen de zwarte lijken,
helderrood bloed van de wanden met
allesreiniger die in de aanbieding was,
uiteraard met schuursponsjes en
huishoudhandschoenen aan
zoemen mietsen rond hun hoofd,
de horren, the horror!
we hebben de heer S. reeds
uit de doeken gedaan
dat wij na een grondig onderzoek
de oorzaak van zijn depressiviteit
verband houdend met zijn maag
en darmkanaalproblematiek
op het spoor zijn gekomen
meneer blijkt in een vorig leven
en wel in de vroege middeleeuwen
te zijn veroordeeld tot plaatsneming
op de punt van een staak
ingesmeerd met een gladde substantie
om het zakken te bevorderen
kortom, we hebben een lange weg te gaan
in de eerstvolgende sessie
wordt de behandelingsstrategie bepaald
aan de hand van het stappenplan
zoals beschreven in mijn boek
Een pijnlijke geschiedenis
uiteraard na contante betaling
vooraf, inmiddels voldaan
graag een kopie van het verslag
voor de afwezigen
Geschiedenis wordt overdag gemaakt, wanneer
de vage verontrusting die dromen ons brengen
vervlogen is. Als deuren opengaan voor hoeders
van verlegenen die anderen een raadsel blijven.
Zij weten dat een streling niets kost dan aanraken.
Onthoud van hun lessen: vrees de taal van vuur,
de scherpe geur van hars en teer. En vergeet beter
ruilwaarde, de doffe huiver van trots als plots
in stralend ochtendlicht straten vol afwezigen zijn.
Terwijl de bramen rijpen beseffen onbeschroomde
ingewijden dat alle toekomst voor de levenden is.
Dat kinderen eens ophouden met huppelen, zomaar.
Wie vroeg lacht is langer blij.
hyperesthetisch-emotioneel staat mooi
op mijn visitekaartje, Mevrouw,
ik vertoef in fijn gezelschap.
Zie ik daar Ensor
zijn masker afzetten,
Giacometti uitgepuurd
een beeld dromen,
Rimbaud zijn verhaal
vertellen en
Morisson vind
de uitgang weer niet
Kijk, Kubrick en Fassbinder
ruzieën gefilmd getormenteerd
de kadrage
van dit schouwspel-
Kiefer beklad monumentaal
de geschiedenis van zijn volk
bijeen
en luister, ook tchingtchang
Django is in da house
Mooi volk hier, mamséll Claudel, vindt u niet?
allen lijden we
koortsachtig ijlend en
de middelmaat uitkotsend,
leiden we, als Brel
-l’oeil du berger, le coeur de l’agneau-
de norm
naar een onbepaalde ziekte.
moet het gepast zijn
als afgemeten dubbeltjes
op zijn kant wordt je nooit
gaat u verder wij luisteren
leggen ons oor op uw
op uw op uw op uw
nu hebben we wat we vroeger
dat zo’n schijf
blijft hangen
en dat we de geschiedenis
de dingen moeten toch
gebeuren ook al weet
en heeft de film
maar u leest geen kranten
Recente reacties