te vroeg voor naweeën
mengen stemmen met de wind
te verstaanbaar voor ijlen
gekleed in afzondering
smoort een zucht
in het strooisel van verlatenheid
doch niemand vraagt hem de weg
aan de zoekende
in tastbare ommekeer
enige monden stuwen woorden
leunen langs gevels
naar ver, weg uit haperend zicht
waarom ook omarmen, beklemmen
als geheugen faalt
tot wie geen boodschap bracht
ja, er is vertier. Geen breedgedragen lach,
geen voorzichtige poging
Niet weten wat is gebeurd
Niet weten waar ik ben
Mijn geheugen gescheurd
Helaas iets wat ik maar al te goed ken
Van de wereld ben ik ontvreemd
Alles, mijzelf incluis is een illusie
Niks lijkt op een steevaste conclusie
De wereld en alle mensen zijn vaag
Ben ik wel echt?
Dat is natuurlijk dé ultieme vraag
Tevens is dat mijn eigen gevecht
Geen idee hoe ik dat moet oplossen
In ieder geval rustig blijven
Niet zo maar dom door rossen
Maar meer gevoelens opschrijven
Wie niets kan vergeten, heeft een slecht geheugen.
Jacob van Schaijk
niks bijzonders, gewoon naar de achtergrond drijven
voorbij de bestemming van vliedend licht
in de kantlijn van haperend geheugen achterblijven
de eerlijkheid gebiedt van een nagevoel te spreken
een afzwellend besef in vloeibare, ijle verten
die kort nabij nog van koudgebeiteld steen leken
in kringen rond de stuiptrekking van het heelal
van getijden die periodiek in zee wegsterven
weerklinkt zachte ruis van de dovende oerknal
de hemel trilt onder het gewicht van strovuur
het verdampen van elk geluid lijkt een roep
om bestendiging van eeuwigheid als korte duur
(een plakboek voor later)
ik heb, denk ik, mijn binnenzee
uit de lucht gegrepen
dat moet de reden zijn dat ik niet meer weet
hoe het voelde zonder de kramp
van wat eigenlijk?
het geheugen is een raar ding
terwijl ik erop ben aangewezen vanaf nu
wat ik verder nog wilde zeggen
is me ontschoten
zo belangrijk is dat dan
– – –
nu ik de slaap heb te pakken
blijken dromen zelfbedrog
nu ik wakker ben
is mijn slaap ook niet meer wat die was
Mijn geheugen
Kleeft
Aan mijn hersenpan
(als gesmolten kaas aan een boterham)
Ik kan mijn eigen naam
Niet meer herinneren.
(De vraag
Wie ik ben
Durf ik niet
Te stellen.)
Ik stel mezelf voor
Met een enkele kus
En een slappe hand.
Aangenaam:
Ik heb geen naam.
Op TV zie ik een meisje
Engelengezichtje in een vluchtelingenkamp
Ze zit te tekenen
Een hulpverlener maakt een praatje met haar
Ze tekent ‘een weg’ vertelt ze
Over de weg komt een colonne tanks aangerold
Waar gaan ze naar toe, wat gaan ze doen ?
Ze gaan ons huis kapot schieten
Of ze er vaak aan denken moet ?
Ze droomt er van
Heel vaak,
elke nacht.
Ik heb meer tranen dan ik dacht.
In mijn geheugen valt een luikje open
mijn gedachten gaan naar 40-45
Letterlijk onder de grond
mijn vader en mijn ooms kaartend, pratend,
lachend, drinkend
Tussen de kieren door van het parket
stijgt hun sigarettenrook de kamer in
Jaren voordat ik geboren werd
maakten mensen er al lang het beste van
Liefde is de druppel die
het tranendal doet overlopen
Plotseling paniek: Moffen in de buurt
Er dreigt huiszoeking, een inval
Mijn tantes manen stampvoetend tot stilte,
leggen de onderduikers een rookverbod op,
steken zelf sigaretten aan.
Aneline-potlood…
Mijn broertje zit te tekenen
Vellen vol vliegtuigen, vliegtuigjes
sommige rokend en brandend
Een van de soldaten maakt een praatje met hem,
wijst een neerstortend toestel aan,
vraagt ‘Waar komt het vandaan ?’
Het antwoord van mijn broer:
Op de staartvin en de vleugels
voegt hij kleine hakenkruisjes toe.
het geheugen
is onbewoond
het
het daarentegen
het is
een man en een vrouw
in 2001
Via zijn rechter oor stapte hij
zijn hoofd binnen
schemering
een lange gang met deuren
limbische gebieden stond er op één daarvan
het stormt als de stoet aankomt bij Moskowa
de auto’s rijden achterom waar we
uit moeten stappen
ineens besef ik dat ik nu
de oudste ben van de familie
Recente reacties