niks bijzonders, gewoon naar de achtergrond drijven
voorbij de bestemming van vliedend licht
in de kantlijn van haperend geheugen achterblijven

de eerlijkheid gebiedt van een nagevoel te spreken
een afzwellend besef in vloeibare, ijle verten
die kort nabij nog van koudgebeiteld steen leken

in kringen rond de stuiptrekking van het heelal
van getijden die periodiek in zee wegsterven
weerklinkt zachte ruis van de dovende oerknal

de hemel trilt onder het gewicht van strovuur
het verdampen van elk geluid lijkt een roep
om bestendiging van eeuwigheid als korte duur