ik zing tot je onder de wolken
over ongeduldige hoogten
bloeit aarzelend ons lichaam ;
ergens sterft een oude kennis
en regent het werelddelen
heel mijn hart is je onderdak
want daar is een naam gaan leven in de ochtend
en is oud water schraal geworden
in de avond
ik zing tot je boven de golven
laat mij nu gaan vanuit de aarde
en als juichende regen een zee veroveren
want mijn stem is je maker
en mijn lied je dienaar
Resultaten voor het trefwoord bregonius
het is even nadat ik gedroomd heb
(het is warm om te slapen
en het regent)
de eenzamen vertrekken naar de bergen,
ook zij dragen de last en vertellen
verhalen. graag ga ik naast hen
omhoog
terwijl we bidden naar de maan en
de sterren en geaaid worden onze ogen.
en we spreken van jouw mysterie in dit land
en van het stelen van verloren dingen
–hoe je de bloemen schikte en
bevangen was
in stilte
in een wereld(die niet eindigt zoals
die van ons) die stottert en
zingt en je lach is het stormen
van de zon tussen mijn armen en
niets liever zou ik hebben,niets
liever dan
je kus
ergens waar ik niet ben wordt je anders vastgehouden
je lichaam geeft een ander geluid
je lippen hebben een andere uitloop
en je ogen zwijgen ook
hoe alleen zijn wij geworden, hoe gesloten
of onbezocht ik ben eenzaam ik spring het dorp over,
ik haal de bergen naar binnen
en de zeeën worden leeggestolen
de sterren worden uitgedaan. ergens waar ik niet ben
hebben je ogen hun stilte, van je meest breekbare
gebaar word ik omsingeld, of ik kan je niet aanraken
want je bent te dichtbij
Recente reacties