een gruweldicht

I

de schimmen lagen in coma niet
dood zij konden nog beroeren
de onzekerheid in de schoenen
waaronder arachnezolen in modder
groefden halfvol de glazen limolight
roes rusteloos en natte sloffen lagen
te drogen en druppen nu aanwezigheid
in een gootsteen van schaarbreuk

II

te kraken ach de lekkende deerne
zuur als was de lodderige lippen
zo duur als wit snorkelend styxputje
hier was nog leven en dat is de droefenis
zij speelt in myriaden en gewaden in stiksel
de senseo ademde doch niet reutelend
dauw op wangen tot kooksleur
de dood klopte op niemandsdeur