huis – bob elias
het huis danst
op tektonische platen
de voegen kraken op de maat
wees gerust het praat
niet over liefde
sterfbedscènes
of bungelende benen
in het trapgat
hooguit een loslippig raampje
dat roddelt met de wind
uitgekotst lig ik naakt
als een fakir op het grint
Mooi gedicht, mooi van klank >een loslippig raampje dat roddelt met de wind< prachtige regel.
Dat beeld van het loslippige raampje doet het voor mij helemaal!
Klasse! Maar, om mijn reputatie als dictator en grote schrapper hoog te houden: De laatste twee regels kunnen (moeten!) weg! De “ik” moet zich hier niet mengen in het huis!
Groet,
Jan
Bedankt voor jullie reacties, Hanny, Tijsterblom en Jan! Ik ga nog eens goed kijken naar die laatste twee regels.