niet zomaar ineens
zin in moord en doodslag
koken doet het
al een tijd
wat natuurlijk
figuurlijk en relatief
maar laten we
niet weglopen
hete brij vreten
zonder gebed
heilig is een strijd
onze vrijheid een spel
we lopen op de maat
dansen naar de koning
zijn pijpen haar vader
moeder kent rust
met vlag en wimpel
gezakt voor oranjegevoel
het hervonden water spiegelt binnenkant
ik ga in een omtrekkende beweging mee
voel ruggelings strelen met vlakke hand
mijn leniging zweeft boven ademloze zee
ik ben in een onbeslapen bed ontwaakt
waardoor wormgaten vallen in blindheid
het duurde even, maar de code is gekraakt
eindelijk ben ik deelgenoot van mijn tijd
het ritme van lome golven is nu de maat
onbedijkt zelfs, in vloeibaar koele lijven
want dood tij dat fier de wereld over gaat
komt met behouden vaart bovendrijven
Het regent
zomerdagen in de polder
grenzend aan de dampende stad
waar erosie de ziel blootlegt
voor ons
die zich onderdompelen in
pompende beats
jazz
poëzie
Cultuur mixen
Een nieuwe inheemse dans
Op maat
Op zwetende lichamen
Op lust en genot
Paaldanseressen zwevend
boven onze schoot
verschieten kleur wanneer
de naaktheid
realisme zichtbaar maakt
in bordelen waar ooit
Chinese rook longen vulde
van hun die ontsnapten
Het hart vangt
het ritme van de stad
Evenwijdig pulserend
Geliefden
aan de schemerende gracht
hapert een man
gewikkeld in vroeger
en niemand streelt hem door zijn haren
hij wiegt
zijn verliezende lijf
op de maat van passanten – breekt
de laatste dagen van dit zo besloten feest
waarop iedereen te vroeg ging slapen
en sinds de kruisen binnenstromen
verkruimelt hij – de laatste bomen
barst
nooit meer
in bloemen uit
het huis danst
op tektonische platen
de voegen kraken op de maat
wees gerust het praat
niet over liefde
sterfbedscènes
of bungelende benen
in het trapgat
hooguit een loslippig raampje
dat roddelt met de wind
uitgekotst lig ik naakt
als een fakir op het grint
Wie legt ze uit in straten, op de knieën
om ze in zand te slaan, breekt ze door
midden, gooit ze op een hoop, wie?
Wie voelt de regen, wie drinkt koffie
achter kleine ruiten van een houten
huis op wielen wie brengt papieren
nieuws rond, wie klimt op ladders
om het uit kijken naar morgen
van een frisse blik te voorzien?
Wie haalt de zakken op,
wie knipt de bomen bij?
Wie zorgt dat de dagen
tellen op de maat zoals
wij willen en onze succes
agenda’s sluiten en kunnen
knikken van Ilja, ja, ja.
Een manke hond zwaait in de orkestbak;
kwispelt de maat, ‘t hinken moe.
Zangeressen huppelen samen hun liedje
en zwaaien hun overrijp decolleté.
Buiten staart onze maan naar de aarde
en huilt noordenwind straten leeg.
Drinkers wankelen, lallen naar huizen
en pissen overal portieken geel.
Na twaalven sterft veel van het lawaai
als vanuit ‘t westen regen nadert.
Buiten blijkt vooral kil en veel te helder,
binnen blijft illusie warmte vragen.
Brievenbus kleppert op vage windvlaag,
achter voordeur slaapt natte hond.
weer lees ik een uitspraak
van een minder licht
“van mij moge ze
heb niks te verbergen”
– preventief opsluiten
en castreren, dat
zal ze leren –
ik denk gewoon
meer als de ziener
de geboren leider
– grootheidswaan?
stalin verbleekt er
tot niets bij –
over een jaar of vijf
maximaal tien
laat ik eeuwig slapen
wie ik maar wil
efficiënter dan een sluipschutter
middels een op maat ontworpen virus
– mede mogelijk gemaakt
door uw dna-bank –
Recente reacties