Om 00.34 uur vind je het tijd om samen te binden, te concluderen.
Iets, als het kan. Iets dat zich boven tijd, datum, maand en jaar
uitstrekt, boven het feit dat de afgelopen dag voorgoed voorbij is.
Je probeert contact te krijgen met de meer standvastige types
in je hersenpan, die – hoewel je ze niet bij naam kent – wakker
waren toen je ooit in je eindscriptie schreef dat ‘de invloed
van de Romantici tot in de poriën van de entertainmentindustrie
is doorgedrongen’. Een dergelijke strakke en helemaal nergens
haperende bewering zou je nu de rust geven gestrekt te gaan liggen
in de wetenschap dat de wereld nog steeds rekening met jouw verstand
heeft te houden. Het lot van de moderne mens, en dus ook van jou,
is echter dat het geloof in de eigen trefzekerheid waarmee je
als jeugdige belofte de omgeving ooit aanviel allang is ingestort,
je naar de pijnloze meubels in je woning staart en alleen het haar
van de nieuwslezer je nog zodanig prikkelt dat het splijtende
dat je eventueel nog te melden hebt, geef maar toe, over shampoo gaat.