Ik vervoer, ik weet niet wat precies, in fikse ladingen.
Geen idee waarheen, maar één ding weet ik wel:
de eindbestemming concretiseert zich niet verder
dan een kriebelplek tegen mijn hersenwand.

Onbestemde bagage, daar grossier ik in.

De drukte ervan grenst aan het waanzinnige…
Het hobbelt met vele vragen naar mij terug…

Terwijl ik de vragen doorspeel aan mijn transporten,
praat ik terug in kalmerende gebaren.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik de dingen blijf vervoeren.
Dat ik klaar blijf staan de afstanden in mij te vergroten
en steeds gladdere rails te halen, desnoods van ver.

Wat dit betekent is een volgehouden oorlogsverklaring
aan mijn wreedste buien van blaséheid,

qua wreedheid voor ieder ander dan ikzelf
lachwekkend.