De presentator rolt zijn kuif uit
in de volle breedte van de voordeur.
Ik laat hem binnen. Hij komt vrolijk
stickers plakken op het meubilair
dat ik mag houden – de rest wordt
geexporteerd naar de donkere
havens van Vlaanderen, waar men
vet praat over vis en mijn verleden.

De presentator wil een kopje thee.
Ik bied hem vriendelijk aan een drank
te trekken uit een cactus. Dit dient
te gebeuren met koud water (het best
met een waterval maar die is niet voorhanden).
De poes salueert achter zijn rug,
trekt een van slaap vertrokken snuit.

Mijn buurvrouwen weigeren zich te vertonen.
Bij daglicht loert de regen en des avonds
de mist. Maar mesdames, treedt binnen
in mijn groene winkel en richt u tot
de oudste employee, gezeten op een rots,
een granieten verbastering in haar hoge stem.