Wikkelwegen [III]

„Tegen het verbouwen aan bekruipt mij steevast de idee van
paleisrevolutie. Mijn oog scheert langs vlakken en steunberen,
over hout- en penverbindingen. Ik bedenk ter plekke een nieuwe
formulering voor de Platonische lichamen. Ik weet haast zeker
dat men daarbij iets over het hoofd gezien moet hebben. Omdat
ik het verbouwen eigenhandig doe heb ik alle elementen helemaal
zelf in de hand. Dat geldt ook voor de behulpzame hints die mij
mededeelzaam worden toegeworpen van over de heg. Burengerucht.
De herinnering aan mijn vader spoort mij aan tot nog groter
ijver. Het werken in breuken en stofnesten is vanzelfsprekend
aan de volgende generatie voorbehouden. Wat op papier staat,
met die wetten bouwen, laat zich evenwel schijnbaar nogal eens
in de luren leggen doordat bij de uitwerking blijkt dat, ondanks
het vérgaand voorbereidend schrijven, alsnog nieuw gevonden
onvolkomenheden reden zouden kunnen vormen tot wijziging van
het geplande. Toch blijf ik erin geloven, net zoals mijn vader deed
en al de vaders vóór hem dat ook deden. Vanavond stormt het, zegt
volkomen overbodig de weersverwachting. Ik leg mij op de stenen
tafelen toe; eet genadebrood.”