Laten we besluiten dat er niets aan de hand is,
dat jouw gezicht, mijn gezicht, de hele waarheid zijn.

Laten we besluiten dat deze lichtval een fijnbesnaard jasje is,
dat het onze namen draagt en elke jury plat krijgt.

Laten we besluiten dat deze wijn iets magisch heeft,
dat ze onze gedachten vertraagt, de eeuwigheid binnenleidt.

Laten we besluiten dat jouw hals, mijn hals, iconisch zijn,
dat ze met hun slankheid iedereen tot waanzin kunnen drijven.

Laten we besluiten dat al deze besluiten door twee verliefden
in een handomdraai te besluiten zijn,

dat een kraakheldere formule ons hiernaartoe bracht,
in een ongenaakbare staat waaraan we ons, als eerbetoon, laven,

dat we ons afkeren van die formule met de laatste
toerekeningsvatbare druppel bloed in ons hachje:

‘Jou berekenen? Ja, doeiiiiii!’