Ik draag je
op mijn schouders
over mijn hoofd
in mijn huis
achter mijn ribben
ik draag je
met veel tranen
veel eenzaamheid
veel afstand
veel pijn
ik draag je
ik draag je
ik draag je
laat je niet los
ik draag je
ik draag je
zolang ik kan
draag ik je bij mij.
Zie je me niet in mijn bad
ondergedompeld tot warmte
in mijn botten vreet verdwaald in
gedachten denk ik aan jou
rauw verdriet maakt vlekken op
mijn huid de kraan
draait haar stroom open en
zak ik verder weg
zoek dekking tegen kou
omdat ik van je rouw
Hoorde ik het goed?
Sprak je over alleen staan in de piste?
Niemand is alleen.
We worden met elkaar gekluisterd.
Mijn tranen zullen achter jouw oogleden branden.
Het hoongelach schrijft krassen in je ziel.
Een angstig opgejaagd dier.
Daar wapperde het rood wit blauw.
Een vlag gedompeld in rouw.
Waar de wind geboren.
In ’t hemelblauw zal gloren.
Wij zullen zwijgen.
Waar hoge koppen nijgen.
plooibare zesde naamval
niet meer zo maar
van je zelf mooi en vrouw
onbevangen vooroverbuigen
praten met armen
en benen ook
rimpelloos
alles prima voor elkaar
en over
daar komt
gekruist de ledematen
de ablativus absolutus
eerste vreemde rouw
om de ontrouwe syntaxis van lijf en leden
bij toeval zie je in oneigen ogen terug
de rimpeling
zeg maar gerust
royaal meanderend het craquelé
tussen wat je zelf nog altijd glad denkt
is het voor ieder ander zichtbaar
zo zien ze je
jij ziet alleen je eigen jongere verleden
Toelichting: herplaatst op DichtTalent november 2009. Voor Marjolijn Februari
bomen reiken naar het blauw
daar waar ondanks kou de zon
nog stralend hangt te schijnen
op een wereld na verdwijnen
met kale takken als een klauw
uit zwarte stammen diep in rouw
Recente reacties