om een of andere reden die zo
op het oog nogal onbenullig lijkt
tel ik de tegels van de stoep voordat
de grond onder mijn voeten bezwijkt
ik wijk van diepgezonken wegen
mijd ingesleten, rechte paden
stap door het oog van de naald
wuif takken weg, blijf doorwaden
met spinrag in het bezwete gelaat
met licht tussen gebladerte als respijt
zolang de ochtend van de dag volgt
op de avond van autonome tijd
Vroeger droomde ik iedere nacht
Dat ik een gemoedelijke kameel had
Maar ik was te jong om hem naar waarde te schatten
Ik was te oud om zonder blozen tussen zijn bulten
Te knikkebollen of mijn hallucinaties te verfoeien
Toen ik hem ruilde voor een tapijt was ik al wees.
Na de ruilhandel ben ik door het oog van de naald
Gekropen nadat ik mijn tapijt had uitgetest
Op de vijfde verdieping van een goktempel
Werd ik verpleegd door een schele touwslager
Die op een pafferige kaarsenmaker leek.
De schele touwslager had een teckel
Ik genas snel om met de hond te spelen
Toen ik was genezen keek iedereen
Op mij neer behalve de hond
Hij was nog altijd een teckel
En hij beval: ‘Steel me en wees goed voor mij!’
Ik heb hem op mijn rug gebonden
En met een ladder zijn we naar beneden gegaan
Op de begane grond heb ik de teckel losgemaakt
Hij snauwde: ‘Geef me een naam en verander van ogen!’
Ik was verbijsterd, wat een brutaliteit: die lenzen had ik
Betaald met mijn onmythische hymen.
Ik heb de teckel weggejaagd
Mijn lenzen was ik liever kwijt dan rijk
Maar ik heb ze uiteindelijk toch gewoon laten zitten
In de woestijn kwam ik mijn kameel tegen
Zonder rancune benaderde hij mij
De tapijthandelaar wilde mij wurgen
Omdat hij dacht dat ik hem kwam afslachten.
Sinds ik een bril draag droom ik nooit
Meer dat ik mijn kameel weggeef
Ik schat hem naar waarde:
Duizend vliegende tapijten en een ouderpaar.
ze zeggen dat je bellen blazen kunt
in blinde kleuren dat je geen hond
nodig hebt om over te steken naar
de andere kant van het leven dat
de duisternis het licht niet mist
en dat je voelen kunt hoe je moet
lopen terwijl je zingt dat jaren
een verzameling van groeven in je
hebben geslagen waarlangs een naald
je aftast op muziek ze zeggen dat je
mooi was en dat je nu niet moet gaan
zeuren iedereen verdwijnt een keer
van de kaart alleen de klassieker
blijft als biefstuk, sla en frites.
Ik eet gevogelte al zijn het maar
kippenvleugeltjes, koud maar gegrild,
ik draai de oude platen onder een
versleten naald vol stof en stamp
op de vloer om niet bij het kampvuur
van het vinyl te blijven luisteren
naar die ene zin: it has to be a reasen…
‘Het einde is nabij’ treurden
al zijn deuren terwijl hij zich
naar the next whiskey bar
begaf. De Alabama moon
scheen uitermate fel die dag
en een vreemde dame fluisterde
zomaar ‘hallo ik hou van jou’
in zijn oor, dus alles leek ok.
Tot vreemde mensen zijn
pad plots kruisten, bomen net
iets anders ruisten en hun
platgedraaid vinyl het definitief
onder zijn naald begaf. The End.
Ook hij zeeg neer, jankend als kind.
Hij rouwt hierom nog steeds en
draait nooit never niet cd’s. Uit principe.
Zo’n type is hij.
Recente reacties