Resultaten voor het trefwoord lichamen

summertime – mark boninsegna

Het regent
zomerdagen in de polder
grenzend aan de dampende stad
waar erosie de ziel blootlegt
voor ons
die zich onderdompelen in
pompende beats
jazz
poëzie

Cultuur mixen

Een nieuwe inheemse dans
Op maat
Op zwetende lichamen
Op lust en genot

Paaldanseressen zwevend
boven onze schoot
verschieten kleur wanneer
de naaktheid
realisme zichtbaar maakt
in bordelen waar ooit
Chinese rook longen vulde
van hun die ontsnapten

Het hart vangt
het ritme van de stad
Evenwijdig pulserend

Geliefden

het blauwe uur – jessica bakker

De stad. De langzame en nog stille straten
met de gordijnen dicht en wij die nog zwijgen
onder de lakens. Onze lichamen ademen
de sound of silence
In het blauwe uur

In het blauwe uur dat soms een eeuwigheid lijkt
te duren voor de slapelozen
maar ik, die wijzers lees, krul mij in een bocht
achter huilende ramen van de stad
en vraag me af waarom ik zo lang zocht
Ik geef me prijs en jij krijgt al mijn lelijkheid
er gratis bij. Nu ben je mij zat

De stad. We passen er nog in
we hebben er nog gedronken,
geproost op wat we liever toch vergaten
zoals de mooiste ruzies, tot op ons bot geraakt
Want door merg en been gaat de liefde, nietwaar?
In het blauwe uur

* – christos makrigianis

De nacht slaap niet , de maan nu in
vergeten waan. De glinsterende wezens gevangen
in het zwart. Wie, wat zijn ze en hoe
verslagen en ontvangen in de nocturne
pracht. Een vrouw stapt uit mijn zicht
de synthese van de vlam in.
Ze zwicht taal, woorden de uiting van het groene
tapijt raakt tast haar nu aan. Buiten staat hij dan,
de vrouw ter aarde. De poort tot het bedrog,
de tijdslokkende ondergang van ons voortbestaan
in gesloten. De omhelzing met de aarde gaat
de poëet ook aan. Twee wezens in groen,
als vergeten glinstering in zwart.

Open zijn de ogen ontdaan, de nocturnale
pracht heeft zich nu tot rust laten komen.
Het strand boven is weer aan het stromen.
Lautreamont zou walgen, het zwartgallige is ontdaan.
De lichamen keren zich er toe, zicht in zicht.
Nu is de dichter die zwicht. Duizelig ter
plekke, is het moment tijdig, en snel
vergaan. Alles is niets. Woorden,
symbolen van de uiting van onzekerheid
bedrog is niet meer wat er ter sprake was.
Nu uit tijd gegrepen, de herinnering later, ontgaan.
Een gezamenlijke adem in, een adem uit.
Was het maar zo verlopen, zo gegaan.
Woorden hebben mij verloochent, van mij
en affectie ontdaan. Nog steeds gesloten
in de stoel, de leegte staart nu mij aan.

danse macabre – elize augustinus

de glooiing is wit
wijnranken hebben de
opdracht om de

steen bekleding
van dijken te versterken
en bladeren door
zwarte golven van de zee
 
 
vlaggen zijn
in elkaar verstrengeld
verenigd met

in elkaar
verstrengelde lichamen
op het hete zand

de hemel kleurt
ingo als een blauwe
dolfijn gevangen wordt

nog voor haar
dans ten einde is

brussel – b. vogels

Ze heeft een gouden hart

In de aders lopen lichamen
in het honderd
kloppen uren in kantoren tanden
van haar grote mond

Een man sleept karton
onder het gehemelte

Ze heeft een oude
markt van steen

parade – bennie spekken

wat nou ziel
onder de arm

van vier hoog
zie ik het
voetvolk

het geworstel
met de ledematen
de zwaartekracht

zielen zeulen
lichamen rond

alert – elize augustinus

Schrijven is in woorden zeggen wat er rondom je heen gebeurt.

Geboycot monddood gemaakt
niet in Rusland, Nee!
In groen groen groen groen
knolle knolle land.

Ik ben een boom onder de gouden zon
doorgroeit dagen jaren en plagen.

Wee de
verdoemden die in de schuld staan
bij onschuldige lichamen begraven onder het puin.

Wee de
verdoemden die het opneemt voor de geweldenaar, valselijk spreekt onweerlegbaar als toverkunst.
Wee degenen die hen bijval geven.

Onschuldig bloed dampt omhoog uit
de aarde naar de hemel
kleurt bomen en gedichten rood.

onderhuids – c.p. vincentius

Zij lijden aan de ziekte van de harige zielen
hun baarden, oksels en snorren hangen.
Na scheren, stoppels van epileren groeien
kuiven zij ondertussen borsten en billen;
horen de anonieme beller zwijgen en hijgen.

Bij doodsbedreiging op bewakingsbeelden;
onjuiste diagnose honderden slachtoffers,
hanteert moeder-overste stuur en pedaal
terwijl intercity spoorwegovergang nadert
waarop de touringcar vol van zusters der
eeuwigdurende aanbidding weer weigert te
starten. Alleen aan de horizon komen rails
bijeen. Hier dragen zij goederentrein, die
op volle snelheid dwars door het obstakel
snijdt, gaapt de invasiediepte, aldoende
‘t idee van ’n geloof bij toeval openlegt,

zodra bij onsterfelijke geesten de haren
rijzen /hun lichamen eeuwig zedig bedekt
/vrede vinden in ongeschoren toestand
/ontbinden bevrijd van inkapselen zonder
/hinder innerlijk verder blijven woekeren.