Je schrikt op na vele jaren leven
weet dit kan nooit omgekeerd
al was je nooit gevraagd of dit
het leven was waarvoor je nu
had doorgeleerd. Je haalde
schouders op. Blies wind
de wereld in die het negeerde
parkeerde woorden in een zin.
Je belt je ouders op, stelt vragen
het antwoord dat het toeval was
blijft aan je knagen. Dat moment
zo’n tijd geleden moest toch mooier
zijn dan twee lijven die elkaar tot
wanhoop drijven en jou jaar na jaar.
diep geworteld
in zwarte aarde
en ver daarboven
hangen wuivende bladeren
reizigers met de wind te verleiden
om te komen schuilen
in de holtes van z’n stam
stormen waaien en draaien,
trekken aan het groen;
dieren knagen en graven,
tussen de wortels en de stam;
zwevende zonnestralen
verdwalen tussen de bladeren
en spelen tikkertje met je ogen
misschien staat hij in een bos
of eenzaam in een wei
eindeloos zal de schaduw draaien
rond z’n stam
ver over de grond
tot de nacht valt
en de zon is ondergegaan
Recente reacties