herinner jij je dat we samen in de schaduw van
licht verdriet het geweld stopten
huilden de pijn vrij van schaamte
enige tulp in haar tuin
eeuwig waar nooit winter was
jouw hoofd op mijn naakte borst
je fluisterde een vraag
uit schoonheid kunnen kussen zweven
na moorden blaast de wind een schreeuw
slaap en laat ons met de regen
stormend over dagen gaan ja
zweef maar
ik ben bang lief
ik droomde
dat jij het vergeten was en
ik mis je
de poëet
of althans
iemand
die ervoor door
moest
was nu aan
de beurt
hij kwam op
een beetje
onwennig
en friemelde
met zijn linkerhand
wat aan het knoopje
van zijn jasje
met
in zijn rechter
een vodje
papier
voor de show zo
bleek later
zijn ogen priemden door
vette brillen-
glazen
de zaal in
en even
zag je hem denken…
zal ik?
hij hapte naar een grote
bel met lucht
(de zaal hield de adem in)
en liet
vol in de microfoon
een boer zo
hard
dat de barman ervan schrok
van achteren naar voren (en een glas dat viel)
kletterde applaus
dat
als een ware
tsunami
over hem heen
kwam en
zelfs naast mij
hoorde ik mijn moeder
fluisteren
(wat een kunstenaar)
alleen Jan-Joost was niet helemaal
in zijn
nopjes
dit was niet echt wat hij in
gedachten had
toen hij de dichter
of althans
iemand
die ervoor door
moest
onder de tafel door
zijn tekengeld in de hand
gedrukt had
de dichter
of althans
iemand
die ervoor door
moest
verliet emotieloos het podium
en nam een slokje
van zijn colaatje-
rum.
hij gaf een rondje
kon hij ook makkelijk
betalen
Braque was gewoon een schilder
die zijn naam eer aan deed
geen kunst.
het was een mooie zomeravond
op het terras in Antwerpen
toen hij te diep in het glaasje keek
en tot hem doordrong dat het zo
niet langer kon
toen besloot hij er
nog maar een paar te nemen
(zo gaat dat als je hard op weg bent
Braque te worden want
hij wist nog niet dat hij de
volgende morgen Braque zou zijn
of misschien wel, maar kon het hem
gewoon niets schelen)
en de volgende morgen was hij dus Braque
hij was het gewoon
ineens
Braque zijn kan je niet
leren
hij was haast een wraque
maar nog net niet
hij kon wel
koffie zetten en zo
en toen – ja zo moet het welhaast
gegaan zijn –
toen bekeek hij het leven ineens
vanuit een heel ander perspectief
hij stond een beetje wankel
op zijn benen
en schommelde en zijn hoofd draaide
en hij zag ook nog een beetje dubbel
zijn verfkwast kon hij niet meer zo scherp
vasthouden
daarmee roerde hij in zijn koffie
stel je voor…
dat hij er nog twee genomen
zou hebben
en zijn auto in de praque
gereden had
arme Picasso
hij zou niet half
zo beroemd geworden zijn
Recente reacties