Resultaten voor het trefwoord emotie

monochord – iniduo

Ik heb een abortuspraktijk in mijn bovenkamer.
Daar drijf ik ongewenste gedachten af,
illegaal.
Ik verdrink mijn verdriet in gemberbier.
Zeg maar, kan er een droge emotie bestaan?

Als ik mijn ogen sluit,
blijven muren zichtbaar.
Dan regent het in mijn glas.
Druppels verdunde jodium vloeien
in even dunne, schaduwrijke wonden.

De stilte overstemt monotoon
de geluidaanwas
van die ene gevoelige snaar.
Ik zou willen dat er nog dagen
van morgen bestonden.

niet alles – peter heuveling

Weten is nog geen antwoord
Vertrekken nog geen gaan
Zwijgen nog geen instemming
Horen nog geen verstaan

Knikken is nog geen begrijpen
Kijken nog geen zien
Voelen nog geen emotie
Twijfel nog geen misschien

Een antwoord is nog geen kennis
Waarvoor is al die onrust goed
Het doet me alsmaar meer beseffen
Dat ik nog zoveel leren moet

droomvragen – calvin smith

In gedachten lijken mijn dromen alleen
ik blus de kus van zoete woorden mam
waar waren de tijden van geluk alleen
ik geloof in het stromen door liefde pap
voelen we in oneindige leegtes verder
lijken wegen te sussen in mijn hoofd

om niet meer te smachten naar warmte

Nachten huilen tussen de sterren waar
iedereen slaapt wordt de maan getroost
met lieve gevoelens eenzaam door mijn
betoverende glimlach aan mijn eindeloze
raamkozijn hangt een wereld vol emotie
in tranen van een jongen met vragen los

geslagen in de toekomst van zachte stof

verschrikkelijk hart – c.p. vincentius

Het orgaan trilt, recht uit de borst gegrepen,
spontaan en vol emotie in de groep.

Wijd vertakt grijpen zintuigen en ledematen
naar ieders aandacht en medelijden.

Koppen blikken stil en fluisteren: ‘Schaamte
heeft het mens het nog niet geleerd.’

Haar wijsvinger en stem wijzen en dicteren;
wie niet met haar is, kan zich bergen.

Zij stoot en botst, butst opdoffer na opdoffer
en schramt al doende tot slachtoffer.

littekens – pallas van huizen

Elk gedicht is een litteken,
muziek uit scheuren,
scheuren van pijn,
gedwongen noodzaak, geen vergissing
zal ik maar zeggen.
Elk gedicht is een litteken,
als een blauwgeduimde duim, zinloos zuinig,
maar goed bedoeld.
Een gevangen emotie
in een moment van zijn.
Ben ik dit zelf of iemand anders?
Elk gedicht is een litteken,
herinnering in tijd.
Elk gedicht is een litteken,
het enige dat blijft.

het engelse park (munchen) – eric van hoof

Tel de golven van de surfers
In het park waar de dag niet los wil laten
Op dit pad waar mensen emoties
Lijken willen te tellen

Kiezel duikt weg
Over de paden die deze stad voeden
En zij loopt hier ook
In cirkels rond een Chinese toren

Mensen praten en ik kijk naar wat ze wil
Het geluid, het geluid is
‘Wind chimes’ verzekert ze mij
Maar het is het geluid van malend steen

De oorlog is herpleistert want het
Koninklijke Blauw Wit wordt opgetrokken
En het Engelse Park
Heelt de mens

Zelfs de bomen zijn barok
Statig vermannen ze
Bayrische Meisterwerken
En zij nodigt me uit voor een Stein

Brezen en Weisswurst zegt ze
Meer is er niet nodig
Meer hoeft er niet te zijn
Dan het tellen van emotie