ik lepel iedere dag wat havermout
naar binnen. slik liters zonlicht
in en peins een hagelbui.het stormt
soms maar meestal waait het willig
kleine blaadjes. meisjesnaampjes.
overleg. mijn brein breit.schakelt.
concludeert tenslotte. niets.
ik haal het uit.verslind de yoghurt.
fruit. ik ben gezond meneer. er is
niets mis. er is verandering.
het is beslist.
de waanzin
was voelbaar
zwaarden hadden honger
gerecht of ongerecht,
die moest gestild worden
als instrument
van een verwrongen brein
misleid?
of voerden ze juist
Gods Salomons Oordeel uit?
onreine geesten
gescheiden van goddelijkheid
zouden wij anders
het verschil niet weten?
was dat, als zondvloed
de prijs?
nog immer in Bethlehem
de grond doordrenkt
van onschuldige schuld
hun bloed sust mijn geweten
ik weet…
Ik ben niet uitgesproken
Er varen geen boten met slijptollen
langs de kieren van mijn brein
er is geen lijn
om u aan vast te houden, geen bouten
geslagen door de botten van mijn woord
wel splinters en veel touw
Wind waait er en wieken vol spuug
van opgespaard venijn, randen lijm
aan afgekloven nagels
Zo spaar ik zegels van mijn eigen vel
het boekje vol en u weet het wel
een nieuw idee door het kanaal
gekoeld de gehoorbuis in
Veel kabaal. Weinig wol, sjaal
of mouwen aan een arm
maar in de winter
kan het prima toch
Ik doop u in de vitaalste bron
en hou u met mijn best doen warm
of ik nog een keer langskom, vraagt ze
’t liefst op zondag, dan bakt ze appeltaart
ze veegt haar handen aan haar blouse
en schaterlacht om iets
dat uit het niets haar brein bespeelt
ze pakt – de hand van god – en streelt de kaft
dood, zegt ze, alle schrijvers zijn dood
ik ga nu slapen, geef jij de kat wat eten
ik slik op tijd mijn woorden in
De wereld rolt
Uit een brein van ijzer
Een digitale klok.
weet…
ik loop de laan met pijnbomen uit
en betreed de vlakte
doordrongen met het krijgsbloed
als een veldheer
overzie ik, voel ik nog
na zo veel decennia, pijn
hoeveel woorden geschreven
of uitgesproken
gevolg hebben
zou dat niet het juiste zwaard moeten zijn?
ik hef en houw jouw brein in tweeën
mombakkesen grimassen
moordenaars slachten
moraalridders doorkruisen
de golfbeweging die de goegemeente maakt
is dit keer neerwaarts
brul terug!
aangetast in mens zijn
sla ik gade
rattenkoning in mijn schimmige brein
brul terug?
…
1984
ik bevind me op een weide
zon straalt aan de hemel
warmte omgolft me
is het dan echt waar?
…
Het leven lonkte vol beloften, maar wat bleek:
De mooiste mokkels vallen op
de grootste schoften.
Ik ben altijd veel te braaf geweest;
mijn leven lang een witte raaf geweest.
Begrijp me goed : Geen spoor van spijt
over alle benen wijd,
noch over het gevloeide maagdenbloed.
Ook zal ik nooit een kwaad woord
zelfs maar mompelen,
over de schatjes die ik weg zag strompelen.
Toch vraag ik mij bij vlagen af,
of mijn leven is geflopt.
Ik had er zoveel meer uit kunnen halen
als ik er meer had ingestopt.
Het blijft maar in mijn brein rondspoken:
Ik heb er lang niet alles ingestoken.
Nu zit ik soms te balen van
de leeg gebleven plekken in mijn dagboek
waar ongeschreven de verhalen staan
van zoet herinneren.
Weliswaar kookt mijn geheugen nu al over;
vergeleken bij mijn fantasie is mijn ervaring pover.
Dag in de natijd van de stam, de bidprent dubbel op het stuur.
Vader, moeder, zie de koeien, zie de vlier. Zomer als ooit.
Pedalen slaan in hun ritme braaf de dood voorbij.
Ik laat de bede, rammel aan mijn brein,
verken de kleinste openingen nog en nog
en weet voluit: ik heb u niet vermoord.
We praten in een zucht van uren, gedroogde dennenlucht,
gebrande koffie van de molen. Wij van dezelfde stam,
nestprevelen en halen op naar liefst vermogen.
Gesilicoonde borstbouillon
van tien afgestoten neppers
staat te trekken tot iets lekkers.
Overvolle lippen tapt hij leeg
tot smalle streep die zij slechts zijn
schadeclaim loopt tot en met het brein.
Zestig malse botoxballen koersen
nu nog tegen rimpelende kooksel in.
De hoogbejaarde kok met grijze haren
roert met speels plezier in hete brei
van zij die oud nog meisjes waren.
Recente reacties