dat je na al die tijd
nog naar mij kunt kijken
alsof je me pas kent
nochtans is niets meer nieuw
zijn we aan elkaar gewend
maar dat valt niet te lezen in je blik
door de jaren heen
vormden wij een jij, een ik
die teder leven met elkaar
want harde woorden vallen zwaar
in lichte grond
af en toe kijk je naar mij
met op je neus die oude roze bril
en nooit zal ik je vragen
of je niet liever lenzen wil