Noodgedwongen moeten we doen alsof
We genieten van die specifieke kleur die
Het snoep aanneemt wanneer hij lang genoeg zuigt
Op mijn buik schrijf ik in spiegelschrift dat
Het niet goed gaat met mij: de kruimels protesteren luider,
Ik herschilder de trap en vergeet weemoedig te fluiten.

Hij is altijd monter, zo monter als een ekster die
In de goot een gouden schildpad met saffieren oogjes vindt
Als een moeder die de verhalen van haar oudste dochter
Meelijwekkend vindt en ze zonder wroeging verslindt
Hij zegt dat hij vandaag zijn zoon moet betalen en
Dat de frituur van zijn oudste broer eergisteren is afgebrand
Maar het ene heeft niets met het andere te maken.

Het snoepgoed is opgelost en
De dag verliest zijn grauwe kleuren
Een maan verschijnt niet om hoop te geven
De sterren geven nauwelijks om hun namen.