Er komt ook bij jou een moment
dat de woorden
het niet meer
aan kunnen
een categorie
grotere woorden
te verontrusten.

Dat ze er zachtjes
tegenaan klotsen,

dat alleen nog maar…

Je kunt vanaf dat moment
aan de branding gaan liggen,
in het warme gezelschap
van die grotere woorden,
onbedreigd en vadsig.

Je kunt je terug bijten
in de woorden, hun huls
stuk knabbelen,
met je resterende gif
de taal trachten
te injecteren:

genoeg voor het wegvreten
van elke kustlijn waaraan jij
in je zwembroek ligt te zonnen.

Je kunt ook, beschetener, in de duinen
gaan zitten, van een afstand
naar het taalspel kijken
en in gedachten vanaf
een badhanddoek
stiekem een vingerhoedje
zoutzuur in het zand
leeg gieten
en van alles

stil genieten.