kleine ode aan Remco Campert

Na een gesprek over dingen uit je jeugd,
de sloten waar je allebei overheen sprong,
de klungelige schaatswedstrijden waar je naar keek,
de avonden buiten met een opgepikte tak of lekke bal,
de ritselende stiltes in een huiskamer die toen zo gewoon waren
en duur nu,

neem je afscheid van elkaar
en stap je in je auto,
waar het dashboardklokje op 00:43
met medicinale ernst erop wijst

dat de beelden van daarnet
uit een speeltuin kwamen
waar je minuten wegblies als vederlichte vlinders.